something els

Het jaar 2019 is moeilijk geweest. We hoopten op wonderen, tegen beter weten in. Waar we voor vreesden werd werkelijkheid en mooie dromen kwamen niet uit.   Ook vandaag zit het niet mee. Ik moet naar Immigration in Samui. Na een half uur vertraging met de boot  kom ik bij een gesloten Immigration office. De moed zakt me in de schoenen. Internet had me verteld dat het open was. De 2 jongens die bij me in de taxi zaten en die ook voor niets zijn gekomen,  hebben deze ochtend vroeg zelfs gebeld  en te horen gekregen dat immigration vandaag open zou zijn. De dienstdoende ambtenaar zegt:  We are open, but we are closed. Daarmee is alles gezegd. Onverrichter zake naar huis.  Voor niets vroeg opgestaan en urenlang reizen.  En ik moet volgende week,  in het drukke seizoen nog een keer op pad. Balen. Gauw naar huis voor koffie en goed eten bij Bubba's in Baan tai. De snelste optie is  met de boot naar Haad Rin en 

Hier op Koh Phangan zitten we in het regenseizoen, maar dat is nogal droog tot zover. Maar als het regent, gebeurt er van alles. De regen brengt een migratie van klein en minder klein kruipend spul op gang. De eerste foto's met slangen, verstopt in keukenkastjes of in de slaapkamer, zijn al op Facebook gezet.  Zelf heb ik ook al de nodige encounters gehad. Daarom ben ik ook zo blij met Zootje, mijn kat met weergaloos jachtinstinct. Ze heeft haar best weer gedaan. Zootje heeft een nachtelijke insluiper onschadelijk gemaakt en het lijk precies daar neergelegd waar ik m'n voet neerzet als ik uit het bed stap. De kikker is morsdood en ligt met uitgestrekte pootjes op zijn rug,  wat een droefenis.....gèrem. Deze is gelukkig nog heel, eerder vond ik alleen een kikkerkopje.  De badkamer vertelt me dat ook ík een moordenaar ben.  De dode kakkerlak naast het rieten mandje is mijn schuld, ik heb haar omgebracht. Nu de kakkerla

Op het eiland wonen veel mooie mensen, een ervan is Jimmy, een vriend van me. Regelmatig drinken we koffie aan de grote tafel bij Bubba's. Vandaag hebben we het over onze jeugd.  Voor me zit een prachtige lange man met kleine schoteltjes in de oren en piercings in het gezicht. Een ketting van doodshoofden hangt om zijn getatoeëerde hals.  Het fancy bloesje bedekt een deel van zijn slanke lijf  vol artistieke tattoos.  Met een brede glimlach vertelt hij over zijn korte carrière als Demerklokje. Hoe hij als kind van een jaar of 10 furore maakte in de tot op You tube bekeken  Demerklokjes; het plaatselijke kerkkoor. Ik zoek het snel op. Een filmpje uit de vorige eeuw vertoont een onbevlekt kinderkoor met engelachtige stemmetjes.  Ja, zo zou het kunnen klinken in de hemel. Het devoot en onbevangen talentje, toen nog een onbeschreven blad,  werd uitgenodigd om te gaan zingen op scholen en in de kerk. Ik zie een zachtaardige, kleine b