something els

Het feestje bij Robin was een succes en de dag erna doen we het rustig aan. Somi, de vriendin van Robin, is niet fit en ligt op bed, ze heeft ook erg hard gewerkt de laatste dagen. Wij zijn ook niet fit, maar niet vanwege te hard werken. We doen het hoognodige en hangen verder bij de zee. Robin werkt, maar heeft het tempo aangepast. Zo gaat de donderdag voorbij. Vrijdagmorgen  word ik al vroeg door Robin gebeld. Of ik snel naar Bubba's kan gaan.  De koffie machine zal die ochtend geleverd worden.  Als ik vraag waar hij dan nu is.......zegt hij:"In het ziekenhuis met Somi, ze is heel erg ziek".....Wat?? In de nacht na het feestje is ze eigenlijk al ziek geworden en de volgende dag op bed werd het steeds erger. Ze wordt steeds zieker en Robin is erg ongerust. Vanmorgen in alle vroegte samen op de scooter naar het Government hospital en daar wordt ze nu getest op Dengue. Dat zou kunnen verklaren waarom ze zich zo heel erg ziek voelt met hoge koorts en spierpijn. Meestal  ben

        Ik zit op mn  balkonnetje met waterig zonnetje, een mist van verbrande cocosnoten drijft door de palmbomen, fluitende vogels, een auto in de verte, een scooter die een berg oprijdt en een haan die kraait. Het is nu nog geen 7 uur 's morgens, het eiland wordt langzaam wakker. Het is een bijzondere dag 25 november 2015. Het is full moon en Loy Kratong en Robin is jarig! Zondag, 25-11-1990 werd Robin geboren, een onverwachte gebeurtenis want hij werd 5 weken te vroeg achterstevoren gelanceerd. Maar we hebben het beiden overleefd. Nu, 25 jaar later, zijn we hier op Koh Phangan om zijn verjaardag te vieren. Hij is aardig opgedroogd, heeft de liefde van zijn leven gevonden en weet ook wat hij wil worden. Hij gaat een coffee cafe openen op Koh Phangan, goede koffie met een gezond ontbijt in een modern cafe, waar jazz en loungemuziek de sfeer bepalen. Een hip café, waar smiddags zijn home made gingerbeer of zijn infused rum genoten kan worden in een laid back atmosfeer. Een paar ja

Van onze misdaadverslaggeefster Petra R de Vries, ter plaatse op Koh Phangan. Vandaag wil ik verslag doen van een, op zijn zachts gezegd, opmerkelijke gebeurtenis. Een 26 jarige jonge vrouw; S.K. te K.P.heeft gisteren in mijn aanwezigheid een klein plastic zakje gevonden in haar handtasje. Het zakje was haar totaal onbekend en ze had uiteraard geen flauw idee hoe het in haar handtasje terechtgekomen was. Na bestudering concludeerde zij dat het pure chocolade zou kunnen zijn die in Amsterdam bij een kopje koffie geserveerd wordt. Deze conclusie werd getrokken nadat zij het opschrift op het zakje had ontdekt: amsterdam coffee. Later toen haar vriend, de 24 jarige R.V te K.P., thuis kwam en zij hem met het zakje met inhoud confronteerde, en hij uitriep :" Hééééé, dat is van mij!!!", ontstond het sterke vermoeden dat hij de rechtmatige eigenaar van het zakje was. Hij verklaarde meteen en met luide stem niet te weten hoe het in haar handtasje terecht was gekomen. Eigenaardig, niet

We zijn hier nu een paar weken en ... Op het balkon gaat de tl verlichting niet meer aan, er hangen rijen met gezellig gekleurde lampjes, er staan kaarsjes te branden in kitscherige kandelaars. Ook is er door de huisbaas, specially voor ons, een gloedjenieuwe topmatras besteld, die helemaal van het vaste land moest komen. Het slaapcomfort van de hardhouten plank is dus met zeker 10 cm gestegen. De douchekop is provisorisch vastgemaakt en we kunnen nu met losse handjes douchen. De watertemperatuur is nog onstabiel...soms veel te warm, soms koud. De eerste spin heb ik al met bezempje en al van het balkon afgesjeesd en ik vond al een dode kakkerlak in de slaapkamer. Ik loop voornamelijk op blote voeten en we eten vaak op de plaatselijke foodmarket. De foodmarket is een dorpsplein met tientallen eetkraampjes waar je heerlijk rond kunt lopen en kunt kiezen uit van alles. Fried rice, pannekoekjes, gegrilde sate, fruitshakes, fruitjuices, springrolls, shushi, noodlesoepjes, pa