something els

Het jaar 2019 is moeilijk geweest. We hoopten op wonderen, tegen beter weten in. Waar we voor vreesden werd werkelijkheid en mooie dromen kwamen niet uit.   Ook vandaag zit het niet mee. Ik moet naar Immigration in Samui. Na een half uur vertraging met de boot  kom ik bij een gesloten Immigration office. De moed zakt me in de schoenen. Internet had me verteld dat het open was. De 2 jongens die bij me in de taxi zaten en die ook voor niets zijn gekomen,  hebben deze ochtend vroeg zelfs gebeld  en te horen gekregen dat immigration vandaag open zou zijn. De dienstdoende ambtenaar zegt:  We are open, but we are closed. Daarmee is alles gezegd. Onverrichter zake naar huis.  Voor niets vroeg opgestaan en urenlang reizen.  En ik moet volgende week,  in het drukke seizoen nog een keer op pad. Balen. Gauw naar huis voor koffie en goed eten bij Bubba's in Baan tai. De snelste optie is  met de boot naar Haad Rin en 

Hier op Koh Phangan zitten we in het regenseizoen, maar dat is nogal droog tot zover. Maar als het regent, gebeurt er van alles. De regen brengt een migratie van klein en minder klein kruipend spul op gang. De eerste foto's met slangen, verstopt in keukenkastjes of in de slaapkamer, zijn al op Facebook gezet.  Zelf heb ik ook al de nodige encounters gehad. Daarom ben ik ook zo blij met Zootje, mijn kat met weergaloos jachtinstinct. Ze heeft haar best weer gedaan. Zootje heeft een nachtelijke insluiper onschadelijk gemaakt en het lijk precies daar neergelegd waar ik m'n voet neerzet als ik uit het bed stap. De kikker is morsdood en ligt met uitgestrekte pootjes op zijn rug,  wat een droefenis.....gèrem. Deze is gelukkig nog heel, eerder vond ik alleen een kikkerkopje.  De badkamer vertelt me dat ook ík een moordenaar ben.  De dode kakkerlak naast het rieten mandje is mijn schuld, ik heb haar omgebracht. Nu de kakkerla

Op het eiland wonen veel mooie mensen, een ervan is Jimmy, een vriend van me. Regelmatig drinken we koffie aan de grote tafel bij Bubba's. Vandaag hebben we het over onze jeugd.  Voor me zit een prachtige lange man met kleine schoteltjes in de oren en piercings in het gezicht. Een ketting van doodshoofden hangt om zijn getatoeëerde hals.  Het fancy bloesje bedekt een deel van zijn slanke lijf  vol artistieke tattoos.  Met een brede glimlach vertelt hij over zijn korte carrière als Demerklokje. Hoe hij als kind van een jaar of 10 furore maakte in de tot op You tube bekeken  Demerklokjes; het plaatselijke kerkkoor. Ik zoek het snel op. Een filmpje uit de vorige eeuw vertoont een onbevlekt kinderkoor met engelachtige stemmetjes.  Ja, zo zou het kunnen klinken in de hemel. Het devoot en onbevangen talentje, toen nog een onbeschreven blad,  werd uitgenodigd om te gaan zingen op scholen en in de kerk. Ik zie een zachtaardige, kleine b

Vandaag is het Loy Krathong. Een groot feest in Thailand dat zijn oorsprong vindt in het Noorden,  waar nu het einde van het regenseizoen gevierd wordt.   Loy = laten drijven  Krathong = een vaartuigje in de vorm van een lotusbloem. Tijdens Loy Krathong wordt de godin van het water, Mae Kong Ka, bedankt.  Ze bracht overvloedige regenval en zorgt daarmee voor voldoende voedsel en zo. Je maakt of koopt een bootje van bladeren, in de vorm van een lotusbloem. De Krathong is versierd met een kaarsje, wierook, bloemetjes en je stopt er wat kleingeld in.  Dan wordt het bootje (samen met honderden andere bootjes) in het water gezet.  Ook worden er Thaise lampionnen opgelaten.  Een schitterend gezicht, overal kleine lichtjes. Symbolisch nemen deze Krathongs ook al je zonden en zorgen mee van het afgelopen jaar. Wat een zegening om al je ellende er op te mogen laden en weg te laten varen.  En dan maar hopen dat het komende jaar meer

Het regent dat 't giet.  Zal het regenseizoen serieus beginnen?  Tot nu toe is het heel mild voor ons.  's Nachts regen en overdag meestal droog. Langzaam sta ik op, ben een beetje stram in de heupen en oei, spierpijn. Oeh gottegot, ik zal toch niet oud worden? Ah, ik weet al wat het ik; zaterdag heb ik nogal enthousiast gedanst. Dat doe ik toch zo graag. Wat een zegening dat ik hier op het eiland ben, waar meer feesten zijn dan dagen in de week. Jammer dat ik altijd op bed lig, voor het feest op gang is. Het is gewoon een opgave om er naar toe te gaan. Ik spreek mezelf toe, vooruit met de geit. Niet zeuren. Hoppa, in de taxi op weg naar Holly Stone, daar ben ik al een paar keer geweest. Er is goede muziek, ijskoud bier en een dansvloer waar je met blote voeten in het zand kunt dansen. Topomstandigheden. Toch een beetje onwennig als ik aankom. Vroeger was er de Kuuk en hoefde ik niet alleen. Nu is alles anders en moet

Gisteren met een vriendin heerlijk Nepalees gegeten. Samen met haar vriend woont ze al jaren op Koh Phangan, aan het strand. Ze is geboren in België en spreekt met een accent waar ik jaloers op ben. Het is een prachtig mens met een warm hart, net als haar lief. Ze vertelt wat er in Tong Sala te doen is deze dagen.  De jaarlijkse bootraces zijn weer bezig, er is een jaarmarkt en  er zijn ook een soort praalwagens in de vorm van boten met monniken erop,  die proberen wat geld op te halen voor de tempels. Zij was al wezen kijken en vertelt dat ze geofferd heeft en dat ze gezegend is.  Ze heeft zelfs een touwtje van een monnik gekregen. Heel bijzonder allemaal. Zij kent onze familie goed en weet dat het sinds een jaar moeilijke tijden zijn. We praten er vaak genoeg over. Goh, zegt ze ineens: Waarom ga de gij niet naar diejen monnik toe.  Gullie kunt wel wat zegening gebruiken ist nie? Ge gaat er naar toe, ge offert wat..ge wit nooit.

Soms heb je momenten, dat het mis gaat.  Goed mis. Zo ook die dag in juli. Voor het eerst in mijn leven ga ik alleen een weekje naar Amsterdam, zonder de Kuuk.   Roos is die ochtend op vakantie gegaan en ik mag in haar huis. Voor binnen is een verzorgpoes georganiseerd en  voor buiten zijn afspraken gemaakt met vrienden zodat ik niet te alleen ben. Het is tijd voor wat luchtigheid in het leven. Vanaf Wijk met de bus naar Den Bosch.  De rugzak zit voller dan wanneer ik voor een paar maanden naar Thailand ga.   Gelukkig ben ik gezond en sterk. Met de trein naar Amsterdam, er is geen zitplaats. Niemand staat voor me op, dus ik ben nog niet oud. ln Amsterdam loop ik naar het huis van Roos.  Na een reis van ruim 2 uur kom ik bij het appartementencomplex  waar Roos op de 9e verdieping woont. Op de galerij zoek ik haar huisnummer 13. Helaas loop ik iets te ver richting de balustrade en stap ik in de ondiepe goot. Ik verzwik m'n voe

Eigenlijk wel goed. Net wel een huilbui gehad, dat is de schuld van de koffer waar de kleren van de Kuuk nog inzitten. Die wilde ik naar de berging verhuizen omdat ik binnenkort weer naar Nederland ga. De stokoude koffer heeft een kapotte rits en staat half open.  De aanblik van al zijn verschoten en uitgelubberde t-shirts werd me ff teveel.  Dan vloeien er tranen.  En dat is maar goed ook. Want ik weet inmiddels dat je het moet laten gaan. Al dat verdriet en de pijn en opgekropte emoties. Als je dat niet doet, dan krijg je lichamelijke klachten. Niet zo vreemd dat ik daar nu ook last van heb. Vorige week besloot ik met deze klachten naar een holistische therapeut/healer/chiropractor/shamaan/reikimaster hier op het eiland te gaan.   Das best link met al die charlatans en swaffelende swami's  hier, maar deze therapeut werd me aangeraden door een fijnbesnaarde vriend uit Monaco die het beste met me voorheeft. Nou dat heb ik geweten.  Inmi

Ons paradijselijk eiland is vol van verleidingen. Het is 'up to you' om je eigen grenzen te bewaken. Meestal gaat het goed, maar soms ... Een van onze vaste gasten in het cafe vertelt: Zijn goede kennis is in Thailand gearresteerd met drugs. Hij zit nu vast op Koh Samui en is er slecht aan toe. De vaste gast ging op bezoek en is diep geraakt door de ellendige omstandigheden. Zijn goede kennis is in shock. Hem hangt levenslange gevangenisstraf boven het hoofd. Natuurlijk, eigen schuld dikke bult. Maar hoe hartverscheurend is het om te zien dat iemand ineens in een ander leven gevangen raakt. Van het paradijs ineens naar de hel in Thailand. De vaste gast vertelt hoe het voelt om de wanhoop in de ogen van zijn goede vriend te zien.  Ik zie hoe dit hem raakt en herken het gevoel. Ik schiet vol. Mijn gedachten nemen een pijnlijke wending. Na de diagnose kijk ik diep in de ogen van mijne Kuuk. Donkere ogen, vol van wanho

********** follow, follow the sun and which way the wind blows when this day is gone ********** Het zijn barre tijden, maar ben ik weer thuis op Koh Phangan.  Zonder mijn maatje. De Kuuk is dood. Het is nog niet goed te bevatten. Het leven van  iedereen die hem liefhad, zal nooit meer hetzelfde zijn. Met de Kuuk in ons hart gaan we verder. Vanmiddag zie ik een klein slangetje naar binnen glippen.  Zootje, mijn kat, zit ernaast en kijkt ernaar.  Een dun bruin sliertje van zo’n 20 cm zie ik het hoekje omgaan, de keuken in. Dus ik naar binnen om het arme beestje er weer uit te vegen.  Hij zit verstopt onder het aanrecht achter een paar plastic boxen.  Gelukkig pas alles goed schoongemaakt, dus ik hoef niet bang te zijn dat er ook een dikke spin achter woont.  Van een slangetje ben ik niet bang.  Voorzichtig trek ik de plastic box naar voren.   Oeh gottegot, ik schrik me he