something els

Daar zit ik dan, midden in de jungle en de weg kwijt. Das niet zo erg, als mijn kinderen er maar niet bij waren.  Maar mijn twee tieners kijken me met holle, oververmoeide ogen aan, kletsnat van zweet en regen en de blubber tot ver boven de knieën. Zo ploeteren we al een uur door de jungle eerst opgetogen en vol verwachting, inmiddels de uitputting nabij. Gelukkig is mijn man erbij, maar die kijkt al net zo benauwd als ik. Hoe heeft dit kunnen gebeuren. The Big Tree, de grootste boom in dit regenwoud, was ons doel en stond keurig aangekruist op onze routebeschrijving van papier. Helaas is het papier er niet meer, het blijkt, net als het pad ineens verdwenen. Het papier had geplastificeerd moeten zijn, want in tropisch regenwoud is het ook als het niet regent erg vochtig. Helaas regende het wel, dus het papier waarop we steeds hebben gekeken werd door het vocht steeds minder leesbaar, totdat het uiteindelijk gewoon is verdwenen. Natuurlijk zijn we erg flink en de kinderen ook, maar het

Costa Rica. Naast me staat een half flesje bier, what else…. Buiten regent het dat het giet en daar lig ik dan. In een houten hutje, neergezet tussen de kanalen van Tortuguero(vol met grote krokodillen) en de Caribische zee, (ook vol maar dan met haaien.) In gezelschap van man, kinderen en een paar steekmuggen. Oh wat is het leven toch goed. Via Madrid en Miami en San Jose zijn we hier terechtgekomen. Het vliegveld van Miami is een belevenis op zich, zo groot en Amerikaans. Na een vlucht van 10 uur herken ik mijn man niet meer, hij wordt door nicotinegebrek een compleet ander wezen. Hij moet en zal een peuk hebben, dus wordt de rest van de familie in een of andere skytrain geluld en met onbekende bestemming sjezen we weg van waar we net nog waren. Het valt mee, we stappen uit en staan ineens buiten in een warm en klam Miami, vol met grote vriendelijke negers die heel veel breed lachen. In de pizzahut scoren we vette hap en een halve liter cola, kleiner hebben ze niet hier. I

Overgangoverschrijdende handelingen zoals hoepelen zijn hard nodig in het kader van niet boven de 70, en dan heb ik het niet over de leeftijd.. En hoepelen is goed te doen, als je de relaxte versie hebt, en die heb ik. Hoe groter en hoe zwaarder hoe makkelijker ( bij hoepels dus) 10 minuten per dag en een wespentaille is on his way. Vol overgave sta ik als een hysterische lantaarnpaal mijn overdadig gevulde lichaam te work-outen. Net voordat mijn avondeten via de ingang erweer uit wil, besluit ik te stoppen. Morgen nog maar eens proberen zonder gevulde maag. Jammer dat ik na een dag of drie compleet zonder hoepeldrang kom te zitten godzijdank, de zon schijnt! Snel in de ruggelingsestand op het strandbedje, dat houd ik met gemak een stuk langer vol dan 10 minuten.