something els

Zondag 24 november om 22.00 uur vliegt Roos met Ethiad naar Saigon. In Saigon ontmoet ze Martijn. Vanuit Nepal vliegt hij via Bangladesh naar Bankok. Vandaar verder naar Saigon. Samen hebben ze alles uitgezocht op internet, uiteraard voor de beste prijs. Knap hoor! Oververmoeid en met een smal gezichtje door teveel feesten en hard werken, brengen we haar naar Schiphol. Gelukkig heeft ze straks tijd genoeg om in het vliegtuig te slapen, zodat ze uitgerust in Vietnam aankomt. Maarrrrrrrr......het loopt iets anders. Een paar uur later zijn we, samen met Roos, weer op weg naar huis. Bij het inchecken blijkt dat er geen visum is, dus Roos mag niet mee. We krijgen het advies, om de volgende dag een visum op te halen in Den Haag en daarna terug te komen, misschien kan het ticket nog omgeboekt worden. Martijn die al in het vliegtuig naar Bangkok zit, heeft ook geen visum. Hij zal in Bangkok een visum moe

Thailand, here I come!!!  Het is weer zover, over een paar dagen zitten we weer in het vliegtuig richting Bangkok.  We gaan scooteren in het noorden. De voorpret wordt helaas een tikkeltje overschaduwd door een aantal minder prettige zaken. En dan heb ik het niet over het in Thailand  zijn, maar over het in Thailand komen. Vliegangst heb ik gelukkig niet, en de tien uur durende reis, maak ik dankzij de geweldige slaappillen slechts mee  tot en met de start.....daarna hang ik de resterende uren compleet van de wereld in het vliegtuig. Nee, het  zijn de voorzorgsmaatregelen die genomen moeten worden in verband met mijn lichamelijke toestand. Helaas ben ik niet meer de sportieve, soepele, slanke hinde die ik misschien ook wel nooit was, maar wel wilde zijn. De afgelopen jaren zijn er wat kilo's en wat kwaaltjes bijgekomen. Nix schokkends, maar toch... Mijn dagelijkse biertje in combinatie met stevige wandeli