Over spuiten en steunkousen.

Thailand, here I come!!! 

Het is weer zover, over een paar dagen zitten we weer in het vliegtuig richting Bangkok. 

We gaan scooteren in het noorden.

De voorpret wordt helaas een tikkeltje overschaduwd door een aantal minder prettige zaken.

En dan heb ik het niet over het in Thailand  zijn, maar over het in Thailand komen.

Vliegangst heb ik gelukkig niet, en de tien uur durende reis, maak ik dankzij de geweldige slaappillen slechts mee  tot en met de start.....daarna hang ik de resterende uren compleet van de wereld in het vliegtuig.

Nee, het  zijn de voorzorgsmaatregelen die genomen moeten worden in verband met mijn lichamelijke toestand. Helaas ben ik niet meer de sportieve, soepele, slanke hinde die ik misschien ook wel nooit was, maar wel wilde zijn. De afgelopen jaren zijn er wat kilo's en wat kwaaltjes bijgekomen.

Nix schokkends, maar toch...

Mijn dagelijkse biertje in combinatie met stevige wandelingen zorgen voor dun en snelstromend bloed, maar hebben een stolsel toch niet kunnen voorkomen. Het gevolg was een trombosebeen. En ik maar denken dat dat voor ouwe wijven is, of is dat zo??

Maar goed, ik ben de eigenwijste niet en na een preek van de arts over mijn gezondheid, of eigenlijk het gebrek daaraan, heb ik het advies ter harte genomen en ben ik 

braaf pilletjes gaan slikken, ik spuit een bloedverdunner voor ik vlieg en heb ik hele lelijke, maar levensreddende  steunkousen aan laten meten. Een mens maakt wat mee in zijn leven pffff.

Maar dan zijn we er nog niet, want ik heb nu sinds kort radiculaire klachten, ook best lastig.

Beknelde zenuwen zorgen ervoor dat bukken pijnlijk is, daardoor is het haast onmogelijk om mijn steunkousen aan te trekken.

Op het vliegveld zal ik de nodige maatregelen treffen en wel in het invalide toilet.

Hier is de ruimte aanwezig die ik nodig heb om met mijn beperkingen de kousen aan te trekken en de spuit te zetten.

Gelaten wacht ik op mijn beurt, het tasje met spuit en steunkousen houd ik nonchalant vast.

Onopvallend betreed ik het toilet.

Ik ga plat op de vloer zitten en zucht diep.

Breathe -in, breathe -out, concentreer je,  weet waar je het voor doet. 

Met het verstand op nul begin ik aan de moeizame en pijnlijke klus.

De steunkousen worden ontvouwen en met een snelle blik, wordt de juiste kous, bij het juiste been gelegd. Jaaaaa, de ervaren steunkousgebruiker weet dat de juiste kous aan het juiste been hoort. Ik heb ooit met vreselijk knellende steunkousen in het vliegtuig gezeten. Uiteindelijk was de pijn niet meer te houden en heb ik de knellende kous aan mijn linkerbeen uitgedaan.

( probeer maar eens en steunkous uit te trekken in het vliegtuig terwijl je in je stoel zit......)

Uitgeput en met een rood hoofd inspecteerde de kous op onregelmatigheden die de pijn zou kunnen veroorzaken.

Zag ik geheel tot mijn verbazing dat er een labeltje aan de binnenkant van de kous was genaaid.

En wat stond er op dat labeltje? R.

Ow, tsja...

Precies, R zat aan mijn linkerbeen.

Maar dat was een beginnersfoutje, nou daar trap ik dus nooit meer in.

Ik ben er klaar voor, hoppa, aantrekken die kous....

Alsof het allemaal al niet erg genoeg is, voel ik dat er nog een probleem bij komt.

Oh my god, niet nu.

Dat kan ik er niet bij hebben. Maar ik weet al wat er gaat gebeuren.

Er komt een verzengende opvlieger aan. Het zweet breekt me uit, het bloed stijgt naar mijn hoofd. Mijn lichaam wordt klam, het is nu bijna onmogelijk om de kous op zijn plek te krijgen.

Doorgaan, denk aan de mooie route door de bergen, voel de koelte en dat heerlijke briesje, denk daaraaan! Mijn rug doet pijn, het been sintelt, ik krijg kramp, nog ff doorwerken ik ben er bijna.

Ohoh wat een gezeik, ik wil dit niet.

Aaaaahhhh, yes.

De eerste kous is gedaan.

Even opstaan, de boel weer rustig maken en dan komt de tweede kous. Aaaaahhrrrrgggggggg.

Eindelijk is de klus geklaard, de kousen zijn aan.

Het zweet wordt van het voorhoofd gedept, ik kijk in de spiegel en zie mezelf. Ben ik dit? Een hoofd als een tomaat en helemaal afgepijgerd, met een vertwijfelde blik in de ogen.

Langzaam verdwijnt de tinteling in de benen. Ik strek mijn rug, de opvlieger verdwijnt, ik word weer normaal.

Nu nog de spuit zetten.

Ik zit op het invalidetoilet en haal de spuit uit de verpakking, gelukkig hoef ik niet ver voorover te buigen om een geschikte vetrol stevig vast te pakken. Ik zucht diep, houd mijn adem in en jas de spuit er vol overtuiging in.

Rustig spuit ik de bloedverdunner in mijn speklaag, die bijna meteen pijn gaat doen. Krom van de pijn sta ik op. 

Ik fatsoeneer mijn kleding, gooi water over mijn gezicht en polsen. 

Gelukkig, de pijn verdwijnt snel als het medicijn zijn weg vindt door het lichaam.

Mijn opgeheven hoofd en brede glimlach stap ik het invalidetoilet uit en loop naar de gate.

Thailand, here I come!!!