something els

Inmiddels zijn Roos en Martijn al even in Vietnam. Ondanks mijn waarschuwingen, is er een prachtige motorfiets aangeschaft. Vanuit Saigon in het Zuiden rijden ze naar Hanoi in het Noorden. Een tocht van ongeveer 2000 km.  Gelukkig krijg ik regelmatig filmpjes zodat ik zie dat het goed gaat en dat ze allebei enorm genieten.  Al al gauw ontdekken ze dat Vietnam ook een hele nare kant heeft. Het is een verschrikkelijk land voor de honden en de katten die er leven. http://m.ad.nl/ad/m/nl/5596/Planet/article/detail/3452692/2013/06/04/Honderdduizenden-honden-gesmokkeld-naar-Vietnamese-liefhebbers.dhtml Roos vertelt dat ze onderweg veel honden tegenkomen die voor de slacht worden aangeboden. Ze  vindt het vreselijk en zit met tranen in haar ogen op de motor. Het liefst wil ze al die zielige dieren helpen, maar dat is onmogelijk. http://www.wspa.nl/watdoetwspa/honden/hondenvlees/ Even verderop zien ze heel zielig 3 poesjes aan elkaar vastgebonden. Als ze

Zondag 24 november om 22.00 uur vliegt Roos met Ethiad naar Saigon. In Saigon ontmoet ze Martijn. Vanuit Nepal vliegt hij via Bangladesh naar Bankok. Vandaar verder naar Saigon. Samen hebben ze alles uitgezocht op internet, uiteraard voor de beste prijs. Knap hoor! Oververmoeid en met een smal gezichtje door teveel feesten en hard werken, brengen we haar naar Schiphol. Gelukkig heeft ze straks tijd genoeg om in het vliegtuig te slapen, zodat ze uitgerust in Vietnam aankomt. Maarrrrrrrr......het loopt iets anders. Een paar uur later zijn we, samen met Roos, weer op weg naar huis. Bij het inchecken blijkt dat er geen visum is, dus Roos mag niet mee. We krijgen het advies, om de volgende dag een visum op te halen in Den Haag en daarna terug te komen, misschien kan het ticket nog omgeboekt worden. Martijn die al in het vliegtuig naar Bangkok zit, heeft ook geen visum. Hij zal in Bangkok een visum moe

Thailand, here I come!!!  Het is weer zover, over een paar dagen zitten we weer in het vliegtuig richting Bangkok.  We gaan scooteren in het noorden. De voorpret wordt helaas een tikkeltje overschaduwd door een aantal minder prettige zaken. En dan heb ik het niet over het in Thailand  zijn, maar over het in Thailand komen. Vliegangst heb ik gelukkig niet, en de tien uur durende reis, maak ik dankzij de geweldige slaappillen slechts mee  tot en met de start.....daarna hang ik de resterende uren compleet van de wereld in het vliegtuig. Nee, het  zijn de voorzorgsmaatregelen die genomen moeten worden in verband met mijn lichamelijke toestand. Helaas ben ik niet meer de sportieve, soepele, slanke hinde die ik misschien ook wel nooit was, maar wel wilde zijn. De afgelopen jaren zijn er wat kilo's en wat kwaaltjes bijgekomen. Nix schokkends, maar toch... Mijn dagelijkse biertje in combinatie met stevige wandeli

Vanavond Roos op facetime gezien, ze had een geweldig verhaal over Martijn die naar de kapper wilde. Eerst wilde hij zijn haar heel kort laten knippen, maar al snel bedacht hij zich en zou er maximaal 1 cm af mogen aan de zijkant, het matje in de nek moest er ook af. Dus op zoek naar een goede kapper. Ze vinden er twee, eentje heet Mellow en daar wil Martijn eigenlijk naar toe, maar die andere kapper staat enorm te schreeuwen en als hij vertelt dattie Engels spreekt, wordt besloten om bij diejen schreeuwert naar binnen te gaan. Martijn gaat zitten en verteld hoe het geknipt mag worden: 1 cm eraf aan de zijkant, bovenop nix eraf en de mat in de nek mag er ook af. Zo gezegd zo gedaan... Nou eigenlijk... Zo gezegd...zo niet gedaan. De kapper begint enthousiast aan de zijkant te knippen en te knippen. Veel meer dan 1 cm gaat eraf. Maar Martijn is niet de fauwste en besluit nog even niks te melden.  Op het moment dat hij besluit in te grijpen, is de zijkant al errug kort.  Ts

Bericht van de moeder van Martijn, de oma van Martijn had iets gehoord op de radio.... Er komt een vreselijke orkaan richting India. En ons Roosje zit samen met Martijn in India, onwetend van dit aanstormende geweld. Lichtelijk in paniek schiet ik de digitale snelweg op om info te vergaren. Bij de weersverwachting in Goa zie ik geruststellende zonnetjes en wolkjes. Even later komt de oma van Roos binnen met de mededeling dat er een vreselijke orkaan India  gaat treffen. Oma had naar radio Brabant geluisterd.  Hallo, als ze het op radio Brabant al over India gaan hebben, zal het wel nodig zijn. Dat betekent dat Roosje en Martijn straks een allesvernietigende orkaan over zich heen gaan krijgen. Dit is niet niks, dit is verschrikkelijk slecht nieuws. Een orkaan! Ik moet er niet aan denken, en de kinderen zijn zich van geen gevaar bewust natuurlijk.  Gauw Roosje appe, belle,viberen, facetimen facebooken en skypen. I

Roosje is op reis, gelukkig niet alleen, maar samen met Martijn. Ze gaat naar India, pffff knap hoor, 't is toch een heel apart land. We nemen afscheid en geven goede raad, en hopen dat alles goed gaat. Gelukkig horen we al snel dat ze veilig aangekomen zijn in New Delhi, de grote reis is begonnen. Er is een gopro aangeschaft, en het eerste filmpje komt al snel binnen. Daar zitten ze dan, hoog en droog in een gammele riksja.  Ze zijn een beetje witjes en ze kijken een beetje bang, op de achtergrond de "normale" stadsgeluiden: claxonerende auto's, roepende mannen, gillende kinderen en knetterende brommers. De Indier die ze vervoert, ploetert door het smerige water dat tot aan zijn knieen komt. De stad is overstroomd, maar niemand kijkt er van op. Twee jonge toeristen, dat is pas een bezienswaardigheid; ik zie het aan de starende mannen en joelende  kinderen die aan riksja hangen en strak in de camera kijken. Oh, oh wat

We ( De Kuuk en Els) zijn geland in Ubon Ratchathani in de Isan. Dit is het minst toeristische gedeelte van Thailand . Het is er arm en er wordt nauwelijks Engels gesproken. We zijn benieuwd. Een aardig meisje, dat in de gaten heeft dat ik op zoek ben naar een taxi, adviseert ons in keurig Engels het vliegveld af te lopen om daar een "gewone" taximeter te nemen.  De airportlimousines zijn volgens haar erg duur en de taximeters mogen van de airportlimousines hun diensten niet aanbieden op het vliegveld. Ze brengt ons nog snel een kaart van Ubon en ik zie dat ik met haar op de foto gezet wordt...geen idee door wie... We nemen haar welgemeende advies ter harte en sjokken dus met de rolkoffer achter ons aan over een hobbelig paadje waar geen eind aan lijkt te komen, in het donker en in de regen op zoek naar een taxi. We zijn blij dat er een tuktuk het lef heeft om stiekem toch een eindje het vliegveld op te rijden om ons op te pikken. Hij brengt ons netjes bij het hotel. Een a

Tevreden staan we op. We beginnen de dag met een bezoek aan de noodleshop van Korn. Het bescheiden noodleshopje ligt verstopt achter een rolluik aan de doorgaande weg, in het centrum van Tong Sala. Ze staat al op ons te wachten en maakt met haar sleutel het rolluik open en laat ons vol trots “haar” shop zien. De noodleshop bestaat dus wel degelijk en ziet er ook nog goed uit. Met het geld dat ze van ons leent, kan ze de ingrediënten kopen zodat ze de volgende dag om 06.00 uur de zaak kan openen. De Kuuk had natuurlijk al gepind en overhandigt haar de bathjes. We wensen haar veel succes en beloven morgen te komen eten. Dat hoeft niet voor niets, we willen graag betalen. ’s Avonds wordt hij er door mij nog eens fijntjes aan herinnerd, dat ik blij ben met de gang van zaken. Ik hoef me nergens zorgen om te maken, voor mij is het altijd goed. Ja, voor jou wel, zegt de Kuuk en het lijkt erop, dat hij zich dan pas realiseert, dat zijn geliefde sjekkies verleden tijd zijn, als

something els: de noodleshop : Nog een dag of 10 en dan is het weer vakantie.Thailand, here we come! Deze keer staat de Isaan op het programma en de laatste week gaan w...

Nog een dag of 10 en dan is het weer vakantie.Thailand, here we come! Deze keer staat de Isaan op het programma en de laatste week gaan we zoals altijd naar Koh Phangan. De Isaan is helemaal nieuw voor ons en Koh Phangan voelt al jaren als thuiskomen. Op dit fantastische eiland kan de Kuuk weer uren hangen in de eindeloos gerepareerde hangmat tussen de palmbomen. Uitkijkend over de zee, genietend van  zijn sjekkie. In gedachte ga ik terug naar vorig jaar, toen we bezoek kregen van Korn, een Thaise kennis die al jaren op de markt werkt in een van de vele eetkraampjes. Ze vertelt ons trots dat ze voor zichzelf gaat beginnen, een eigen noodleshop. Ze kan daar goed de kost kunnen verdienen en ze heeft bijna al het nodige geld bij elkaar. Er is helaas nog een klein probleempje. Ze komt nog een aantal duizenden bathjes tekort. Of ze die dan van ons kan lenen, zomaar voor een dag of 10. In die 10 dagen heeft ze immers al enorm veel omgezet en kan ze ons gemakkelijk terugbetalen

something els: Wonderschoon-SLOT : Eindelijk arriveren we dan in Vientiane, de hoofdstad van Laos. We gaan meteen op zoek naar het International Hospital en een guesthouse in ...

Eindelijk arriveren we dan in Vientiane, de hoofdstad van Laos. We gaan meteen op zoek naar het International Hospital en een guesthouse in de buurt. Onze patient wordt steeds zieker en die rode streep steeds langer. Met de tuktuk worden we afgezet bij het ziekenhuis en gaan naar binnen. Ik meteen weer naar buiten om het bordje te zoeken waarop staat dat dit inderdaad het International Hospital is. Het bordje staat er natuurlijk niet, maar we zitten wel in het "beste" ziekenhuis van Laos. Ik ben er helemaal niet gerust op. Het is er doodstil, een paar patienten hangen op vervuilde banken waar de vulling door de scheuren op de armleuning naar buiten komt. Het is er smerig, oud en als ik vraag waar de dokter is, blijken ze geen Engels te praten. We moeten gaan zitten en wachten. Als er uiteindelijk een dokter komt die verstaanbaar is, wordt er verteld dat de patient daar een dag of twee aan het infuus moet. Ik vind dat een slecht plan en zeg dat we naar Thailand willen. De dokt

Nog een 100 km en dan zullen we er zijn. In de Lonely Planet opgezocht in welk ziekenhuis we moeten zijn. Veel keus is er niet, en er staat ook dat in ernstiger gevallen, beter uitgeweken kan worden naar Thailand. (T'is maar dat je het weet). Een paar dagen geleden toen we via een smalle rivier in een wiebelige longtailboot de grens over gingen van Thailand naar Laos, had ik deze zin ook al gelezen, maar nu realiseer ik me pas, dat we echt in een onderontwikkeld land zitten. En niet alleen op het gebied van de gezondheidszorg. Bij de grensovergang in Laos, staat op de oever van de Mekong een gammel douane hokje. Daar staan tientallen toeristen te dringen om hun visum te bemachtigen. Een compleet ongeorganiseerde toestand. Nergens staat wat je moet doen, dus je kijkt om je heen en doet gewoon net als de rest. Ergens in een rij gaan staan, je paspoort door een loketje prakken als je aan de beurt bent. Helaas krijg ik het meteen weer in mijn handen geduwd en er wordt iets gezegd. (I

Wonderschoon... dat is het woord dat als een pop up in mijn hoofd tevoorschijn schiet, als ik op de dijk wandel en het flauwe zonlicht over de uiterwaarden en de maas zie. Meteen denk ik eraan dat ik dit woord niet meer mag gebruiken van mijn kinderen. Wonderschoon... Nee ma, dat is zooo ouderwets dat kan echt niet meer. Dat kreeg ik te horen toen ik ze vertelde over het binnenland van Laos, ik vond dat zo mooi en vredig dat ik door het woord 'wonderschoon' uit te spreken, bijna kon proeven hoe mooi het was. Zo intens mooi om naar te kijken, dat je er spontaan gelukkig van werd. Ik voelde me een bevoorrecht mens dat ik het mocht meemaken om op een ouwe scooter samen met de kuuk het binnenland in te rijden. Het groenste gras dat ik ooit gezien had, het helderste water dat door een beekje stroomde, gezonde, glanzende koeien half in het water, liefelijke eendjes, scharrelende kippetjes en spelende kinderen langs de onverharde weg. We reden tussen de hoge karstbergen, over gamme

something els: Snelle Jelle : Lieve vrienden, Gisteren hier gearriveerd. Nadat we de spullen uitgepakt hadden, ging de Kuuk ff een rondje scooteren. Ik ging douchen en H...

something els: Vos,vos : En dan dit... Ik ga een verhaal vertellen van een vos. En het is ook verteld door een Vos. Niet een vos maar een Vos, eentje van het mensel...

Hier weer een kort schrijven. Met trots presenteer ik jullie mijn zelfgemaakte quiz. Niet te moeilijk, niet te veel keuze mogelijkheden en vooral niet te lang. je kiest simpel tussen antwoord A of antwoord B. Nou ga er maar eens rustig voor zitten. Neem een slokje water en probeer je te concentreren op de eerste vraag. Oh ja, vanwege het karakter van de vragen, wil ik er nog wel aan toevoegen dat, hoewel de vragen en de antwoorden wellicht anders suggereren, het absoluut geen autobiografische quiz is. Waarom kom ik chagerijnig thuis na een heerlijk ritje in een luxe auto met stoelverwarming? A. De stoelverwarming is helaas kapot. B: Je komt er achter dat je ondanks het feit dat de stoelverwarming op max staat, er toch een  (aanzienlijk)deel van je zitvlak niet warm wordt. En dat antwoord A niet juist is. Bestaat er verband tussen kutweer en een schaamlipcorrectie? A:  Nee. B: Ja,  want ik heb een tijd geleden ruim een uur in de regen gewandeld, kreeg gaandeweg pij