Wonderschoon-vervolg.

Nog een 100 km en dan zullen we er zijn. In de Lonely Planet opgezocht in welk ziekenhuis we moeten zijn. Veel keus is er niet, en er staat ook dat in ernstiger gevallen, beter uitgeweken kan worden naar Thailand. (T'is maar dat je het weet). Een paar dagen geleden toen we via een smalle rivier in een wiebelige longtailboot de grens over gingen van Thailand naar Laos, had ik deze zin ook al gelezen, maar nu realiseer ik me pas, dat we echt in een onderontwikkeld land zitten. En niet alleen op het gebied van de gezondheidszorg. Bij de grensovergang in Laos, staat op de oever van de Mekong een gammel douane hokje. Daar staan tientallen toeristen te dringen om hun visum te bemachtigen. Een compleet ongeorganiseerde toestand. Nergens staat wat je moet doen, dus je kijkt om je heen en doet gewoon net als de rest. Ergens in een rij gaan staan, je paspoort door een loketje prakken als je aan de beurt bent. Helaas krijg ik het meteen weer in mijn handen geduwd en er wordt iets gezegd. (In perfect Laotiaans) Door het dringen van anderen zit ik ineens weer achter in de rij, zonder stempeltje. Nog maar ns goed rondkijken, en ja hoor,ik snap het; er moet een ingevuld papiertje in het paspoort. De visumaanvraag. Logisch. Uiteindelijk hebben we een visum en gaan we naar de boot die ons in een dag of twee naar Luang Prabang zal brengen. Omdat de wegen zo slecht zijn, wordt er veel over de rivier vervoerd. Over die boottocht lopen de meningen nogal uiteen, je zit een dag of twee op een houten plankje in een motorboot. Het uitzicht is prachtig, maar of je daar 2 volle dagen van kan genieten is nog maar de vraag. Het comfoorvehogend kussentje is voor een te hoge prijs inmiddels aangeschaft en we lopen richting vertrekpunt als we aangesproken worden door een mannetje. Hij vraagt ons waar we naar toe gaan en hoe. Als ik antwoord, kijkt hij me aan met een blik vol medelijden. Met de boot??? Dat meen je niet! Weet je wel hoe erg dat is? Weet je wel dat je dan 2 dagen opeengepropt op een houten plankje moet zitten? En dat je dan moet overnachten in een smerig goedkoop guesthouse waar regelmatig de toeristen bestolen worden? Ohoh, waarom toch niet met de bus? Hoezo, is de weg niet goed? Oh, ja maar dat is oud nieuws. De weg is nieuw en sinds vorige maand af. In een luxe bus, waar je prima in kunt slapen, sta je morgen vroeg om 7 uur in Luang Prabang. ....Wat moeten wij met deze info? maar het leed is geleden, in ons reisgezelschap is onrust gezaaid. Een deel wil met de bus, een ander deel vertrouwt deze man( die onze bootkaartjes tegen bijbetaling wil omruilen tegen buskaartje) niet en wil met de boot. We besluiten de boten eerst te bekijken en dan te beslissen. Een paar uur later zitten we in een oude uitgeleefde hobbelende bus over een hobbelende weg, die zo enorm slingert, dat je met je voeten van de vloer moet omdat anders de kots van je medepassagiers eroverheen klotst. Maar het uitzicht is absurd. Langs de weg wonen mensen in lemen hutjes. Je ziet dat er water via leidingen uit de bergen komt naar een punt in het gehucht. Hieromheen wassen mensen zich en spelen de kinderen in hun nakie. Het is net of ik in een documentaire zit. Zo armoedig. Veel blubber overal en ook schotelantennes. Bizar. Als het donker wordt, spelen de kinderen nog langs de onverlichte weg waar de bus, met een halve koplamp, langsdendert. Levensgevaarlijk. In elk gehucht zie je een peertje dat voor verlichting zorgt vlak bij de schotelantenne. Het blauwe licht van de tv is verder het enige lichtpunt dat in deze intens donkere nacht te zien is. Uren later stopt de bus. in het binnenland, er is helemaal niets te zien in de wijde omtrek, geen huis, geen lichtpuntje hele maal nix. Rook en plaspauze. (niet dat er een wc is natuurlijk) de toeristen staan muisstil, want moe en misselijk. Het ruikt in de bus nogal zurig. Buiten is het heerlijk, frisse lucht in een intens stille en diepdonkere nacht. We zien de sterrenhemel. Zo mooi heb ik het nog nooit gezien. Wonderschoon popt op in mijn gedachte, maar ik houd me stil en geniet. De volgende dag om 3 uur 's middags(...) arriveren we in het prachtige Luang Prabang.