Wonderschoon
Wonderschoon... dat is het woord dat als een pop up in mijn hoofd tevoorschijn schiet, als ik op de dijk wandel en het flauwe zonlicht over de uiterwaarden en de maas zie.
Meteen denk ik eraan dat ik dit woord niet meer mag gebruiken van mijn kinderen. Wonderschoon...
Nee ma, dat is zooo ouderwets dat kan echt niet meer.
Dat kreeg ik te horen toen ik ze vertelde over het binnenland van Laos, ik vond dat zo mooi en vredig dat ik door het woord 'wonderschoon' uit te spreken, bijna kon proeven hoe mooi het was. Zo intens mooi om naar te kijken, dat je er spontaan gelukkig van werd. Ik voelde me een bevoorrecht mens dat ik het mocht meemaken om op een ouwe scooter samen met de kuuk het binnenland in te rijden. Het groenste gras dat ik ooit gezien had, het helderste water dat door een beekje stroomde, gezonde, glanzende koeien half in het water, liefelijke eendjes, scharrelende kippetjes en spelende kinderen langs de onverharde weg. We reden tussen de hoge karstbergen, over gammele bruggetjes, moesten hekjes openmaken en weer dicht doen, zagen mensen in de velden aan het werk, en dan de rust, ( behalve als wij langs kwamen knetteren) zo intens, die kon je voelen.
Misschien kwam het door het contrast met de avond daarvoor? We zitten met ons gezin in Vang Vieng. Wie er geweest is, hoef ik niets uit te leggen, voor de rest zal ik het proberen.
We zijn in Laos, waar een stressloos leven wordt nagestreefd. Want waarom zou je je druk maken?
Vang Vieng is een begrip onder jongeren en stond als verzoekplaatsje bij onze kinderen op de lijst. In Vang Vieng ga je tuben. Tuben is in een rubberen band de snelstromende rivier afgaan. Langs de rivier is het vergeven van de barretjes. Daar wemelt het van de feestende mensen die op snoeiharde, dreunende muziek uit hun dak gaan. Happy shakes, magic shakes en wisky die gratis wordt weggegeven, maken iedereen happy de peppie. Tijdens de tocht probeer je met je rubber band aan wal te raken bij die barretjes, drinkt wat, en dan weer verder, naar de volgende bar. 's Avonds is het in het kleine plaatsje volop feest in de vele kroegen en de happy meals en magicpancakes en pizza's brengen de meeste mensen in hogere sferen. Wij houden het bij een koud biertje maar onze jongste mocht een happy meal, en onze oudste, die zijn maagdelijkheid op dit gebied al jaren geleden was verloren, ging voor de magic variant.
De jongste dacht die avond dat ze in de spicegirls zat, was very happy, en de volgende dag was het een dood vogeltje dat het piepkleine terrasje bij haar bungalow niet heeft verlaten. De oudste kwam ons, de laatste nacht dat wij daar waren, midden in de nacht wakker maken, koortsig en met een lelijke ontsteking in zijn hand. Nou snap ik dat je na 2 dagen volop feesten in Vang Vieng wel afgetakeld bent, maar hij was doodziek. Wij naar het ziekenhuis aan de overkant van de straat. Daar draaien ze continue diensten met al die feestende jongelui. Hij kreeg een spuit, een hoop antibiotica en pijnstillers mee. De volgende dag vertrokken we met de bus naar de hoofdstad. Een tocht van een paar honderd kilometer die in Laos een hele dag duurt. Modderverschuiving op de weg, uren wachten op het kraantje dat de weg vrij moet maken. Jammer dat de oudste steeds zieker werd, en erger, er ontstond een rode streep op zijn onderarm die steeds verder naar boven ging. Op een of andere manier kan er dan toch stress ontstaan achter in een hobbelende bus die met 30km per uur over de "snel"weg raast. Nog even volhouden jongen, in de hoofdstad zoeken we het beste ziekenhuis van Laos op. Wordt vervolgd...
Meteen denk ik eraan dat ik dit woord niet meer mag gebruiken van mijn kinderen. Wonderschoon...
Nee ma, dat is zooo ouderwets dat kan echt niet meer.
Dat kreeg ik te horen toen ik ze vertelde over het binnenland van Laos, ik vond dat zo mooi en vredig dat ik door het woord 'wonderschoon' uit te spreken, bijna kon proeven hoe mooi het was. Zo intens mooi om naar te kijken, dat je er spontaan gelukkig van werd. Ik voelde me een bevoorrecht mens dat ik het mocht meemaken om op een ouwe scooter samen met de kuuk het binnenland in te rijden. Het groenste gras dat ik ooit gezien had, het helderste water dat door een beekje stroomde, gezonde, glanzende koeien half in het water, liefelijke eendjes, scharrelende kippetjes en spelende kinderen langs de onverharde weg. We reden tussen de hoge karstbergen, over gammele bruggetjes, moesten hekjes openmaken en weer dicht doen, zagen mensen in de velden aan het werk, en dan de rust, ( behalve als wij langs kwamen knetteren) zo intens, die kon je voelen.
Misschien kwam het door het contrast met de avond daarvoor? We zitten met ons gezin in Vang Vieng. Wie er geweest is, hoef ik niets uit te leggen, voor de rest zal ik het proberen.
We zijn in Laos, waar een stressloos leven wordt nagestreefd. Want waarom zou je je druk maken?
Vang Vieng is een begrip onder jongeren en stond als verzoekplaatsje bij onze kinderen op de lijst. In Vang Vieng ga je tuben. Tuben is in een rubberen band de snelstromende rivier afgaan. Langs de rivier is het vergeven van de barretjes. Daar wemelt het van de feestende mensen die op snoeiharde, dreunende muziek uit hun dak gaan. Happy shakes, magic shakes en wisky die gratis wordt weggegeven, maken iedereen happy de peppie. Tijdens de tocht probeer je met je rubber band aan wal te raken bij die barretjes, drinkt wat, en dan weer verder, naar de volgende bar. 's Avonds is het in het kleine plaatsje volop feest in de vele kroegen en de happy meals en magicpancakes en pizza's brengen de meeste mensen in hogere sferen. Wij houden het bij een koud biertje maar onze jongste mocht een happy meal, en onze oudste, die zijn maagdelijkheid op dit gebied al jaren geleden was verloren, ging voor de magic variant.
De jongste dacht die avond dat ze in de spicegirls zat, was very happy, en de volgende dag was het een dood vogeltje dat het piepkleine terrasje bij haar bungalow niet heeft verlaten. De oudste kwam ons, de laatste nacht dat wij daar waren, midden in de nacht wakker maken, koortsig en met een lelijke ontsteking in zijn hand. Nou snap ik dat je na 2 dagen volop feesten in Vang Vieng wel afgetakeld bent, maar hij was doodziek. Wij naar het ziekenhuis aan de overkant van de straat. Daar draaien ze continue diensten met al die feestende jongelui. Hij kreeg een spuit, een hoop antibiotica en pijnstillers mee. De volgende dag vertrokken we met de bus naar de hoofdstad. Een tocht van een paar honderd kilometer die in Laos een hele dag duurt. Modderverschuiving op de weg, uren wachten op het kraantje dat de weg vrij moet maken. Jammer dat de oudste steeds zieker werd, en erger, er ontstond een rode streep op zijn onderarm die steeds verder naar boven ging. Op een of andere manier kan er dan toch stress ontstaan achter in een hobbelende bus die met 30km per uur over de "snel"weg raast. Nog even volhouden jongen, in de hoofdstad zoeken we het beste ziekenhuis van Laos op. Wordt vervolgd...
Reacties
Een reactie posten