something els

Het moet niet gekker worden. Vandaag krijg ik de door mijn dochter geschreven collumn onder ogen. --------- Wordfeudverslaving wordt te gek. Wordfeud, het nieuwe populaire spelletje voor op je telefoon. Wereldwijd zo populair dat, wanneer je niet weet wat wordfeud is, je gelijk een "loser" bent. Wordfeud is erg populair onder de jongeren, die lopen tenslotte rond met de nieuwste telefoons, maar ook bij de volwassenen wordt wordfeud een steeds grotere verslaving. Zo zit mijn moeder vanaf het moment dat ze thuis komt uit haar werk de rest van de dag en avond te wordfeuden. De rest van het huishouden wordt aan de kant geschoven voor haar nieuwe verslaving. Dat ze speelt op mijn I-pad, die nu dus niet meer van mij is. Uit ergernis vertrek ik naar mijn vriend en wat ik daar aantref, daar is mijn moeder niks bij. Op de bank zitten zijn zus, vader, moeder en hijzelf het spelletje wordfeud te spelen. Zijn moeder heeft speciaal voor de nieuwe verslaving een I-phone gekocht zodat

Hij zat daar moe en der dagen zat. En zei dat hij wat te vertellen had. Over zijn tragische bestaan. Hij was een oude bidsprinkhaan. Een dier dat onvermijdelijk het leven laat, tijdens de liefdesdaad. Toch zal hij haar vol passie bestijgen. Terwijl hij weet het pas klaar te krijgen. Als zij gretig zijn kop afbijt. En hij eindigt als haar avondmaaltijd. Zijn vrienden gaven hun leven. Om dit bizarre hoogtepunt te beleven. Hij heeft zijn kop erbij kunnen houden. Door zich zijn leven lang te onthouden. Maar nu realiseert hij zich met spijt. Dat hij in zijn goede tijd. Zijn beurt niet had moeten overslaan. Maar beter eens flink van bil was gegaan .

Ik kijk uit het raam en de schrik slaat me om het hart. Dit kan niet waar zijn. Dit mag niet waar zijn. Zojuist zag ik hem bij ons huis weglopen. Wie weet hoelang hij al heeft staan gluren. Maar ik heb genoeg gezien. Ik sta te trillen op mijn benen, de haren in mijn nek staan overeind en de adrenaline giert door mijn lichaam. Ik voel oerkrachten in mijn binnenste. Zojuist zag ik zonder enige twijfel een loverboy. Groot, dik, de manier van bewegen, de verdorven blik in zijn ogen. Vastberaden haar de vernieling in te helpen. En dan die kleur….donker en glanzend als ebbenhout. Ik realiseer me meteen wat ik moet doen. Over mijn lijk dat ze aan mijn oogappel komen, ze is nog veel te jong. Liefdevol kijk ik naar haar, wat ligt ze toch heerlijk relaxt op onze bank. Totaal onbewust van haar aantrekkingskracht. Of vergis ik me? Misschien ligt ze er toch wel een beetje uitdagend bij? En die geraffineerde blik in haar ogen heb ik nog niet eerder gezien. Zou ze weten dat hij in de

We zitten in een knetterend onweer. Net sloeg vlakbij de bliksem in met een enorme flits en een hele grote donderslag. Het regent dat het giet. Het borreluurtje begint zo, maar we moeten eerst wachten tot de ergste bui voorbij is. We hebben het dus overleefd, we zaten wel tot onze nek onder de blubber en we waren zo bezweet dat er werkelijk geen droge draad meer aan ons lijf te vinden was. Onze redding was de generator, die in deze uithoek voor stroom zorgt. Die ging dus aan en dat   maakt dan een behoorlijk lawaai. Gelukkig voor ons, want met de zintuigen op scherp zijn we in de richting van die generator gaan lopen en zo uit de jungle ontsnapt. Met een rood hoofd en blubber all over heb ik mijn beklag gedaan bij de manager, die ons zo onverantwoord op pad heeft laten gaan met een papiertje. Hij kijkt nog niet eens op van zijn krantje en zegt: “You’v survived” en legt ons uit, dat als we niet terug waren gekomen, ze ons wel hadden gezocht, omdat het zo gevaarlijk is in het donker…. Ee

Daar zit ik dan, midden in de jungle en de weg kwijt. Das niet zo erg, als mijn kinderen er maar niet bij waren.  Maar mijn twee tieners kijken me met holle, oververmoeide ogen aan, kletsnat van zweet en regen en de blubber tot ver boven de knieën. Zo ploeteren we al een uur door de jungle eerst opgetogen en vol verwachting, inmiddels de uitputting nabij. Gelukkig is mijn man erbij, maar die kijkt al net zo benauwd als ik. Hoe heeft dit kunnen gebeuren. The Big Tree, de grootste boom in dit regenwoud, was ons doel en stond keurig aangekruist op onze routebeschrijving van papier. Helaas is het papier er niet meer, het blijkt, net als het pad ineens verdwenen. Het papier had geplastificeerd moeten zijn, want in tropisch regenwoud is het ook als het niet regent erg vochtig. Helaas regende het wel, dus het papier waarop we steeds hebben gekeken werd door het vocht steeds minder leesbaar, totdat het uiteindelijk gewoon is verdwenen. Natuurlijk zijn we erg flink en de kinderen ook, maar het

Costa Rica. Naast me staat een half flesje bier, what else…. Buiten regent het dat het giet en daar lig ik dan. In een houten hutje, neergezet tussen de kanalen van Tortuguero(vol met grote krokodillen) en de Caribische zee, (ook vol maar dan met haaien.) In gezelschap van man, kinderen en een paar steekmuggen. Oh wat is het leven toch goed. Via Madrid en Miami en San Jose zijn we hier terechtgekomen. Het vliegveld van Miami is een belevenis op zich, zo groot en Amerikaans. Na een vlucht van 10 uur herken ik mijn man niet meer, hij wordt door nicotinegebrek een compleet ander wezen. Hij moet en zal een peuk hebben, dus wordt de rest van de familie in een of andere skytrain geluld en met onbekende bestemming sjezen we weg van waar we net nog waren. Het valt mee, we stappen uit en staan ineens buiten in een warm en klam Miami, vol met grote vriendelijke negers die heel veel breed lachen. In de pizzahut scoren we vette hap en een halve liter cola, kleiner hebben ze niet hier. I

Overgangoverschrijdende handelingen zoals hoepelen zijn hard nodig in het kader van niet boven de 70, en dan heb ik het niet over de leeftijd.. En hoepelen is goed te doen, als je de relaxte versie hebt, en die heb ik. Hoe groter en hoe zwaarder hoe makkelijker ( bij hoepels dus) 10 minuten per dag en een wespentaille is on his way. Vol overgave sta ik als een hysterische lantaarnpaal mijn overdadig gevulde lichaam te work-outen. Net voordat mijn avondeten via de ingang erweer uit wil, besluit ik te stoppen. Morgen nog maar eens proberen zonder gevulde maag. Jammer dat ik na een dag of drie compleet zonder hoepeldrang kom te zitten godzijdank, de zon schijnt! Snel in de ruggelingsestand op het strandbedje, dat houd ik met gemak een stuk langer vol dan 10 minuten.