something els

Wow, dat voelt goe d!! Ik kom thuis en schiet meteen achter de laptop...dat was zo gruwelijk lekker. Nu geen verhaal vanuit Thailand, maar vanuit het Brabantse land.  Een plek waar ik ook thuis ben en waar het leven ook goed is. Maar met de onzekerheid van ‘wanneer terug’,  is het niet altijd makkelijk. Om het leven draaglijker te maken, heb ik één van de oude geneugten mijns levens weer eens opgepikt. Ik ga zoveel en zo vaak en zo hard als het kan motorrijden.  Op de motor voel ik me vrij. Onze Honda VT 750 C komt uit 1985, we kochten haar nieuw. Samen veel meegemaakt, de kids rijden al vanaf dat ze 6 weken jong zijn, mee op de motor.  In de draagzak, op de tank, achterop en nu zit ik soms bij mij zoon achterop. Het oud wijf, zoals ik de oude motor ook vaak noem, is part of the family. Dus, als het weer meewerkt en als mijn zoon haar niet heeft geschaakt, rijd ik zo vaak mogelijk. Ze was dit jaar al niet meer zo soepel

Nou, daar zit ik dan. Binnen, op bed. Niet echt comfortabel. De hitte is ondraaglijk  De weeïge geur van kattenvoer gemaakt van stinkende vis manifesteert zich genadeloos in mijn neus. Binnen heb ik alleen een bed, mijn 'woonkamer' is buiten. Normaal hang ik om deze tijd heerlijk buiten in mijn hangmatje.  Maar helaas. Door de enorme tropische hoosbui van net, is mijn hangmat natgeregend. Ook alle kussens die erin lagen zijn kleddernat. Dat was niet te zien, maar daar kwam ik snel achter toen ik er vol overgave inplofte. Het rieten dak boven mijn hangmat blijkt ineens niet meer waterdicht. Een tropische verrassing. Ook het dak in de keuken is niet meer waterdicht. Ik was in de badkamer en hoorde een verschrikkelijke knal.  Het voelde dichtbij, en dat was het ook,  Een kokosnoot is op twee meter afstand van mij door het dak van de keuken gevallen. Ik zal de eerste kokosnoot-dode niet zijn, maar ik leef gelukkig nog. Nu zit ik dus ‘gezell

Zondag 29 maart Koh Phangan Tja, wat zal ik vertellen. Laat ik beginnen om te melden dat het ons hier op Koh Phangan goed gaat. Niet alleen met de kinderen en aanhang en met mij ,  maar ook met vaste gasten in Bubba's die als familie voelen, gaat het goed. Niemand is ziek. Misschien hebben we het allemaal al gehad, want bijna iedereen is  in het begin van het jaar een beetje (of iets meer dan een beetje) ziek geweest. Hoesten, koorts, keelpijn, snotverkouden... Maar we leven allemaal nog. Grote drama's in het leven voelen op een tropisch eiland,  ver weg van de grote mensenwereld, anders.  Eenvoudig leven onder de zon verzacht de pijn,  ik weet er alles van. Toch heeft het virus ook Koh Phangan in zijn greep. We leven hier in een grote internationale community en horen veel verschillende verhalen. Over de gevaren, de oorzaken, conspiracy theorieën  en hoe het beste te handelen in deze onzekere tijden,  dat het wel snel

Goeiemorgen, Was ik net met mijn motorbike in Thong Sala om een boodschap te doen. Pfff wat is het al bloedheet en het is pas maart.  Droge wegen, stoffig, druk en wat een hoop verkeer.  Het lijkt wel of er steeds meer auto's komen.  Na mijn boodschapjes doen, voeg ik een beetje schielijk in achter een langzaam rijdende pick-up.   Deze neemt de tijd, rijdt bijna stapvoets door de straat. Aaah ik zie t al. Er staat een groot reclamebord in de bak van de pick-up.  Zal wel promotie voor een bokswedstrijd zijn. Ik kijk naar de achterkant van de pick up en daar staat met koeienletters:  POLICE Ohh Apart Die maken vast geen reclame voor een bokswedstrijd. Ik kijk nog 'ns goed naar het bord. Ik hoef geen Thais te kunnen lezen om te zien wat het bord betekent. Er staat een hele grote helm op het bord. Ahhh, das waar. Er is een nieuw beleid op het eiland.  Er komen meer helmen controles zodat iedereen zich netje

Afgelopen zaterdagochtend kreeg ik al vroeg een 'kuuk' klusje.  Vanaf Bubba's in Baan Tai moest ik brood gaan brengen in Haad Yao,  waar Robin's tweede zaak is; Bubba's Roastery.  Ik was nog wel wat duf van het verjaardagsfeestje de avond ervoor,  maar...'s avonds grote meid...'s morgens grote meid.  Een ritje van ruim een half uur over de bergen naar de andere kant van het eiland. Met een grote bak vol geurige broden, loop ik naar de auto van Robin. Een oude pickup truck, onrustig onder de lak, vol deuken, met een kapotte snelheidsmeter en her en der werkende verlichting.  My kind of car. Zoals altijd, sta ik aan de verkeerde kant om in te stappen.  De bak met brood wordt op de bijrijdersstoel veilig in de gordel gezet. Ik ga achter het stuur zitten en zie dat er 4 lege flesjes bier in de middenconsole staan.  Nou, Robin heeft een gezellig ritje gehad gisteren. Het is nog altijd een beetje spannend om in