Wonderschoon-SLOT

Eindelijk arriveren we dan in Vientiane, de hoofdstad van Laos. We gaan meteen op zoek naar het International Hospital en een guesthouse in de buurt. Onze patient wordt steeds zieker en die rode streep steeds langer. Met de tuktuk worden we afgezet bij het ziekenhuis en gaan naar binnen. Ik meteen weer naar buiten om het bordje te zoeken waarop staat dat dit inderdaad het International Hospital is. Het bordje staat er natuurlijk niet, maar we zitten wel in het "beste" ziekenhuis van Laos. Ik ben er helemaal niet gerust op. Het is er doodstil, een paar patienten hangen op vervuilde banken waar de vulling door de scheuren op de armleuning naar buiten komt. Het is er smerig, oud en als ik vraag waar de dokter is, blijken ze geen Engels te praten. We moeten gaan zitten en wachten. Als er uiteindelijk een dokter komt die verstaanbaar is, wordt er verteld dat de patient daar een dag of twee aan het infuus moet. Ik vind dat een slecht plan en zeg dat we naar Thailand willen. De dokter geeft me groot gelijk (heel apart)maar hij drukt me op het hart dat er, gezien de ontwikkeling van die rode streep, uiterlijk om elf uur die avond een infuus in moet, anders zou het wel eens te laat kunnen zijn...Ik weet dat we niet ver van de grens zitten en dat er een goed ziekenhuis is net over de grens, maar het reizen door Laos is de afgelopen dagen een drama geweest en ik kan niet inschatten hoe lang een taxi erover zal doen. Shit,koele moeder raakt lichtjes in paniek HELLUP!!! Dan denk ik ineens aan de reisverzekering, snel met de tuktuk naar het guesthouse en bellen. Na een zenuwslopend half uur heb ik eindelijk kontakt met een Nederlands sprekende dame. Spontaan begin ik te janken. Ik ben zo blij dat ik in het Nederlands rustig en duidelijk wordt toegesproken. Ze gaat ons helpen. Als we maar op tijd in Thailand kunnen komen. Ondertussen wordt onze patient zieker en zieker, wat speelt er door zijn hoofd? Is hij al afscheid aan het nemen van vrienden en familie? Hij belt nog even met oma.... Plotseling wil hij toch naar het ziekenhuis, toch in Laos aan het infuus. Wij weer in de tuktuk. Terwijl we op zoek zijn naar een dokter die kan helpen, zien we weer hoe beroerd het er daar aan toe gaat en we slaan op de vlucht, terug naar het guesthouse. We kijken naar elkaar en naar die nare rode streep, die steeds verder omhoog kruipt. Dan belt de verzekering, de ambulance is geregeld en, zo beloven ze, zal er op tijd zijn. Later krijg ik de thaise ambulancedienst aan de lijn en die vragen waar ze ons moeten ophalen. Het is inmiddels 8 uur. Ik spring een gat in de lucht als de ambulance met twee wonderschone thaise verpleegstertjes arriveert. Don't worry...we will take care of your boy. Met loeiende sirenes scheuren we Laos uit, richting Thailand. De weg is goed, we zijn een stuk sneller Laos uit, dan dat we erin kwamen. Bij aankomst in het Thaise ziekenhuis wordt hij binnengereden in een rolstoel omringd door een hele kudde breedlachende kleine Thaise verpleegstertjes. Ze lijken dolgelukkig met deze Falang noi (=kleine buitenlander), die ze eens lekker in de watten gaan leggen. En deze Falang noi heeft weer wat praatjes gekregen, want hij gaat toch niet dood voorlopig. Om half elf 's avonds wordt hij inclusief infuus, omringd door 20 zustertjes naar een privekamer gebracht op de bovenste verdieping van het hypermoderne ziekenhuis. Vijf dagen met veel medicatie en rust zijn nodig om voldoende te herstellen. Er is geprikt, getemperatuurd en verbonden, gegiegeld en gebloosd. Bij het vertrek wilden ze allemaal met hem op de foto. En het bleef nog lang onrustig op de afdeling...