Roosje op reis in India deel 1

Roosje is op reis, gelukkig niet alleen, maar samen met Martijn.

Ze gaat naar India, pffff knap hoor, 't is toch een heel apart land.

We nemen afscheid en geven goede raad, en hopen dat alles goed gaat.

Gelukkig horen we al snel dat ze veilig aangekomen zijn in New Delhi, de grote reis is begonnen.

Er is een gopro aangeschaft, en het eerste filmpje komt al snel binnen.

Daar zitten ze dan, hoog en droog in een gammele riksja.  Ze zijn een beetje witjes en ze kijken een beetje bang, op de achtergrond de "normale" stadsgeluiden: claxonerende auto's, roepende mannen, gillende kinderen en knetterende brommers.

De Indier die ze vervoert, ploetert door het smerige water dat tot aan zijn knieen komt. De stad is overstroomd, maar niemand kijkt er van op.

Twee jonge toeristen, dat is pas een bezienswaardigheid; ik zie het aan de starende mannen en joelende  kinderen die aan riksja hangen en strak in de camera kijken.

Oh, oh wat een vieze bende.

Er komt een kort bericht om me gerust te stellen:

Ja India is vies, ja het gaat allemaal goed.

Gelukkig!

Ook gelukkig dat ze niet meteen de eerste dag al in de problemen komen, wanneer ze op uitnodiging van een Indier, mee naar zijn huis gaan om te eten.

Al snel blijkt dat deze Indier de pas gearriveerde toeristen wil oplichten, want na de maaltijd blijkt dat er betaald moet worden, en niet een beetje, maar een absurd hoog bedrag.

Roos en Martijn, ook niet mis, betalen niet maar rennen hard weg.

Hoe vaak moet ik het nog zeggen; niet met vreemde mannen meegaan.

Het volgende bericht komt uit Varanassi: Een foto vanaf het dak van het hostel waar ze zitten, biedt een troosteloos uitzicht over de daken van een vies stoffig stadje met afgebladderde muren; een armoedig straatbeeld.

Vol vuur vertelt ze over de geweldige lokatie van hun hostel, ze zitten vlak bij de lijkverbrandingen en daar is ze blij mee (..)

En er wordt volop lijk verbrandt. O.a een jonge vrouw, want toen het doek wegviel waarin het lijk gewikkeld was, kwam er een arm met mooie armbanden tevoorschijn.

Diegenen die de pech hebben om niet verbrand te (mogen) worden, eindigen hun aardse bestaan, verzwaard met stenen op de bodem van de Ganges.

Na een week komt het lichaam dan weer boven drijven, en als je dan net als Roos en Martijn, een toeristisch boottochtje maakt, kan het zomaar gebeuren dat je met de boot  over een drijvend lijk vaart. Tsja, cultuursnuiven noemen ze dat. En dat kun je gerust letterlijk nemen. Roos zei dat ze, door de massale lijkverbrandingen, het gevoel had dat ze de as gewoon inademde.

Ondertussen vindt thuis aan de Maasdijk een klein drama plaats; kleine poes die onlangs ongevraagd ons huishouden was binnengedrongen, blijkt verdwenen.

Vele zoektochten, waarbij ik bewapend met de ragebol, de dijk met hoog gras en struiken afstruin, op zoek naar een kat of kattenlijk, zijn op niets uitgelopen.

In week twee van haar reis gaat het vooral over de verdwijning van kleine poes.

Het bezoek aan de Taj Mahal, het wereldberoemde, imposante, wit marmeren mausoleum in Agra, valt door deze beslommeringen een beetje in het niet.

Als we een paar dagen later facetimen, zien we twee relaxte jonge mensen, blij, op hun gemak en nog vol plannen. 

Het gaat goed, dat kunnen we zien. Roos heeft een prachtige nieuwe broek aan, jaaaaa maa, India is echt iets voor jou, ze hebben hier allemaal foute dingen.....

Ik weet niet welk beeld ze van me heeft, maar als ze thuis is, zal ik voldoende quality time met haar doorbrengen om het beeld bij te stellen.

Ze zitten op een zonnig dakterras en kijken uit over een prachtige vallei en meer.

Op dit moment zijn ze in Pushkar, een dorpje met vriendelijke mensen en een heel relaxte sfeer.

Voorheen werden ze overal aangeklampt om iets te kopen en hier is dat niet. Ze hebben gewandeld om het meer en een bijzondere Indier ontmoet, hij leek op Tarzan en had oranje lange lokken over zijn voorhoofd hangen en een eigen tempel en of ze die even binnen wilden bekijken.

Ja hoor dat wilden ze wel.

( zelfs een ezel stoot zich in t gemeen....)

Maar gelukkig, het gaat allemaal goed, hij laat vol trots zijn slaapplaats naast de tempel zien, everything is oke.

Door de verhalen die ik hoor, krijg ik de indruk dat iedereen in dit dorpje zo stoned als een garnaal is, en als ik dat tegen Roos zeg, zegt ze dat ik wel eens gelijk kan hebben.

Hier is het erg fijn, en ze zijn ook andere reizigers tegengekomen. Eerder hebben ze nog niet met anderen gesproken, dus dat is wel apart.

Die anderen waren naar Nepal geweest en omdat ze dat allemaal erg mooi vonden, besluiten Roos en Martijn dat ook te doen.

...natuurlijk kinders, gewoon doen, je bent er nu toch vlakbij...

Maar eerst op weg naar Goa, waar ze gaan genieten van de mooie stranden in India.

Wordt vervolgd.