Het schelpengordijn

Filosofie van het warme strand

Eindelijk is het klaar, het schelpengordijn. 

Honderden of misschien wel duizenden schelpen heb ik opgeraapt.
 Hele mooie, hele lelijke, groot, klein, kapotte of hele gave, glanzende en doffe schelpen....

Urenlang langs het strand en over de pier gelopen, met scherpe blik het (kiezel) strand afspeurend naar schelpen. 

De buit wordt verzameld in een plastic tas, waarvan het handvat aan het eind van de missie, aardig in m'n vingers snijdt.

Dan op de scooter naar huis om ze te wassen, dan boort de Kuuk er een gaatje in en rijg ik ze aan een visdraad.

Als er genoeg slierten zijn, worden ze om een bamboe latje geknoopt en opgehangen.

 Een prachtig schelpengordijn is het resultaat.

Tijdens die urenlange schelpenverzamelwandeling langs het strand,
kreeg ik zowaar een filosofisch hoogtepunt.

Ik bedenk dat het leven eigenlijk net is als een schelpengordijn.

De kansen in het leven zijn als de schelpen op het strand.

Je moet erop uit en alle kansen grijpen.
Alles oppakken waarvan je denkt dat het iets kan zijn.
Soms valt het mee, soms valt het tegen, soms komt er een golf die de dat wat jij wil hebben, meeneemt.

En je moet veel buigen en bukken en door de knieën,
want hoe dichter bij de grond, hoe beter je de dingen ziet.
En dan komt er nog wel eens wat naar boven;
 de ene keer allerlei diepzinnige gedachten, een andere keer de netgenoten lunch.

  Je verbrandt je schouders, verzwikt eens een enkel, je krijgt een stijve nek, en na een uurtje ben je hartstikke dol.
Maar niet opgeven, gewoon blijven rapen! 

Want al die opgeraapte schelpen, vormen uiteindelijk jouw eigen schelpengordijn.

En als je een stapje terugdoet en het geheel bekijkt, zie je dat al die schelpen, de mooie en de lelijke door elkaar een prachtig geheel vormen.

Of zoiets.
Nou ja...ik ben ook geen filosoof natuurlijk.