something els

Vandaag vroeg opgestaan, we hebben een mission to accomplish. Met de boot naar Samui voor ons Thaise rijbewijs. We hebben al een internationaal rijbewijs dus we hoeven alleen "even" om te wisselen. Gisteren eerst naar de dokter om de noodzakelijke gezondheidsverklaring te halen. In het hospital meten lieftallige zusters de hartslag en bloeddruk. Dan even persoonlijk naar de dokter... De dokter: "well, how do you feel today?" Ik: "very good dokter." Oké, 250 baht afrekenen en binnen 10 minuten sta ik gezondverklaard weer buiten. Alle overige benodigde documenten gekopieerd en zo goed voorbereid als maar kan, gaan we op pad. Bij het department of transport worden we eerst niet geholpen omdat we te laat zijn. Hoe kan dat nou?????? Wie kijken waarschijnlijk erg beteuterd en doen precies zielig genoeg want opeens roept er een dame vanachter een ander loket....kom maar op...gelukkig... Uitvoerig bedanken we de reddende engel....

Rustig zitten...... Daar ga ik dan. Met een kussen in de hand stap ik vastberaden op mijn flipflops richting de zee. Speurend naar de te omzeilen hondendrollen en groene slangen in het hoge gras. Veilig bereik ik het strand, het is eb en de zon schijnt. De omstandigheden zijn ideaal want het is vroeg en erg rustig. Ik zoek naar een plekje tussen wat aangespoeld koraal, een plastic tasje (straks meenemen, het kan maar opgeruimd zijn) en een dotje onbestemde materie, wemelend van kleine beestjes. Ja. daar is een goeie plek. Eerbiedig leg ik het kussen neer en ik zijg neder. Zo, ik zit. Het moet er maar 'ns van komen. Ik pak mn mobiele telefoon en zoek de app op. Op aanraden van mijn Iraanse vriendin gedownload. Zij is, net als ik, nogal praktisch ingesteld, maar zegt dat ik het in ieder geval moet proberen. En omdat ik dat ook vind, en omdat ik het steeds maar heb uitgesteld, ben ik nu al zeer tevreden over mezelf, want ik zit hier toch maar, op mijn kussen in he...

Op thailandblog zie ik 26 juni deze kop: Nederlandse vrouw (26) dood na sprong uit parkeergarage hotel in Chiang Mai Waaatttt??  Schuldbewust van mijn sensatielust, lees ik snel het verhaal. De berichtgeving roept veel vragen op en hierdoor denk ik aan die avond dat Hook een mysterieus verhaal vertelde. Hook is een Fransman en hij heeft een nogal avontuurlijk leven geleid voordat hij 10 jaar geleden als barman tot rust kwam op een resort op Koh Phangan. Daar serveert hij traag zijn cocktails en ice cold Singha in de door termieten aangevreten beachbar. Meestal zegt hij niet veel, hij luistert liever naar zijn muziek en de klanten die op wiebelende barkrukken aan de ongemakkelijke, te hoge toog hangen.  Hij vertelt in het Engels met dat typisch Franse accent, één van zijn verhalen uit de tijd dat hij samen met een vriend in een ouwe Peugeot vanuit Frankrijk naar Afrika reed. Natuurlijk strandden ze in de woestijn en slechts door hulp van de nomaden leeft hij nog. Zo ...