.............Met Nostradamus op pad voor het rijbewijs........

Vandaag vroeg opgestaan, we hebben een mission to accomplish.

Met de boot naar Samui voor ons Thaise rijbewijs.

We hebben al een internationaal rijbewijs dus we hoeven alleen "even" om te wisselen.

Gisteren eerst naar de dokter om de noodzakelijke gezondheidsverklaring te halen.

In het hospital meten lieftallige zusters de hartslag en bloeddruk.

Dan even persoonlijk naar de dokter...

De dokter: "well, how do you feel today?"

Ik: "very good dokter."

Oké, 250 baht afrekenen en binnen 10 minuten sta ik gezondverklaard weer buiten.

Alle overige benodigde documenten gekopieerd en zo goed voorbereid als maar kan, gaan we op pad.

Bij het department of transport worden we eerst niet geholpen omdat we te laat zijn.
Hoe kan dat nou??????

Wie kijken waarschijnlijk erg beteuterd en doen precies zielig genoeg want opeens roept er een dame vanachter een ander loket....kom maar op...gelukkig...
Uitvoerig bedanken we de reddende engel.

We moeten nog wel even DE TEST doen.
We krijgen papieren van haar en ze geeft de Kuuk een groene ribfluweel broek.
Blijkbaar is zijn korte broek niet gekleed genoeg om de test doen.
Meteen schiet het liedje van Hans Teeuwen in mijn hoofd.
In gedachten zing ik:
Nostradamus, Nostrada-ha-mus, Nostradamus in zijn nieuwe groene broek..
STAAT HEM GOED!!!!!

Nostradamus en ik mogen naar de 2e verdieping voor de test. Daar worden we met nog 4 andere Falang op een rij gezet door een jonge examinator.
Oei, oei, wat is hij sacherijnig.
In onbegrijpelijk Engels legt hij uit wat we moeten doen.
De hele vertoning is knullerig en lachwekkend.

De test bestaat uit 3 onderdelen en ik begrijp dat als je failed, dat je dan overmorgen terug moet komen...o jé, ik word er zenuwachtig van.
En dan die test met dat kastje, geen idee wat ik ermee moet doen.
Gelukkig zijn er 4 voor me, dus maar goed afkijken.
Op de muur ontdek ik een Engels geschreven a4tje, waarop staat dat het verboden is om te lachen, de test belachelijk te maken en sarcastische opmerkingen te plaatsen.
Het is een zware taak om me aan die regels te houden.
Het afnemen van de tests is echt candid camera materiaal.
Wie snapt er wattie met het kastje met de groene en zwarte knop moet doen.
De eerste kandidaat in ieder geval niet en na een keer of 6 opnieuw proberen, stuurt de examinator, die steeds sacherijniger wordt, die ongelukkige kandidaat naar de andere kant van het lokaal.
Een andere wordt al na 2 keer in "de hoek" gezet.
Wat degene die geslaagd zijn, hebben gedaan is me nog steeds niet duidelijk.
Maar zij hoeven niet in de hoek, ze moeten zich aan tafel bij de examinator melden.

Dan ben ik aan de beurt,  de examinator kijkt hij me aan, donkere ogen in een gezicht dat vergeten is hoe het moet lachen..
Ik ga op mijn braafst op de stoel zitten, de zenuwen slaan toe.
Stel je voor dat ik zak?

Nou vooruit dan maar. op hoop van zegen.
De examinator vult aan de tafel nog wat papieren in van mijn voorganger die het heeft gehaald.
Onopvallend pak ik het kastje op, heb ik mooi tijd om 'ns stiekum een beetje te oefenen. Ik druk voorzichtig op de groene en de zwarte knop.... wat is het effect eigenlijk, er beweegt helemaal niets volgens mij. Nog maar ns proberen.....

Ineens roept hij keihard tegen mij: FAILED!!!!!

O HELLUP!!  Was ik al aan het examen doen dan?? Nee toch?????

Trillend en in lichte paniek druk ik op de groende en de zwarte knop. en verhip nu zie ik dat er iets beweegt. Ik zit met klamme handjes, de Kuuk roept aanwijzingen en pfffffffff.

De examinator gromt en roept me naar de tafel, dus ik ben hiervoor geslaagd!!

De rest is een makkie: een kleurentest bij een soort van stoplicht....easy...

Dan op een stoel gaan zitten en met je rechtse voet gas geven en als er een rood lampje gaat branden, dan met die rechtse voet remmen.....Als je te laat hebt geremd, mag je het hier ook gewoon overdoen. Net zolang totdat je geslaagd bent.

We zijn allebei geslaagd en tevreden verlaten Nostradamus en ik het examenlokaal.
De groene broek wordt weer ingeleverd en na betaling van 430 baht wordt het rijbewijs dankbaar door ons in ontvangst genomen.
Opgelucht lopen we op ons gemak naar de grote weg om een taxi te scoren.
Ik fluit het liedje dat nog steeds in mijn hoofd zit; Nostradamus, Nostradahamus....

Op Samui zijn de taxi's duur. Gelukkig komt er een met "taximeter" op het dak, das goed.
Moeten ze gewoon de meter aanzetten, betaal je nooit teveel.

De taxichauffeuse, zonder gordel en aan de telefoon, laat het raam zakken.
Ik vraag of ze naar Nathonpier kan.
Yes, 300 baht.
Als ik haar vraag om de meter aan te zetten, zegt ze lachend: no have taximeter on Samui.

Sprakeloos stap ik in de taxi, met het grote bord "taximeter" erop. Behendig manoeuvreert ze met 1 hand aan het stuur door het verkeer. De andere hand is natuurlijk nodig om te bellen.

Thuisgekomen bekijken we trots ons Thais rijbewijs.

Keurig hoor, de komende 2 jaar kunnen Jan Vas en Elisabeth Johanna van Wijlen met een echt Thais rijbewijs de weg op.