een uitgestelde fietstocht en andre rieu
Dat ik nooit fiets, is bij mijn vrienden wel bekend.
Mijn lichaam heeft er een soort natuurlijke weerstand tegen.
Als ondermaatse middelbare scholier fietste ik elke dag 18 km heen en 18 km terug, tussen thuis en school. De loodzware soms scheefzakkende kunstlederen boekentas op de bagagedrager.
Wat was ik blij toen ik 16 werd en een brommertje kreeg. Later toen ik hele kuddes grijzende echtparen in matchende outfits over de dijk voorbij zag leuteren, wist ik het zeker...ik fiets nooit meer.
Daarom verslik ik me in mijn koffie als een goede vriend voorstelt om een fietstoertje op Koh Phangan te doen.
Nee, natuurlijk niet, is mijn eerste reactie.
Maar hij kijkt beteuterd en legt uit dat het maar een heel klein eindje fietsen is en dat het vooral sightseeing is en dat er comfortzadels op de fietsen zitten en dat er een bezemwagen met regenjasjes en insectenspray en zonnebrandcreme en fruit en water meegaat.
Ik heb een zwak moment, ik stem toe, ik heb meteen spijt.
Met een big smile wordt door mijn vriend beslist dat we de "explorer" tour vandaag gaan doen. Ik voel me verslagen. Een golf van paniek overspoelt me bij de gedachte aan klotsende oksels, verzuurde benen en de met zweet gevulde bilspleet. Een 4 uur durende 18 km lange martelgang. Welke gek bedenkt nou zoiets??? Zelfs mijn bevallingen duurden in mijn beleving een stuk korter.
Natuurlijk vind ik het leuk om te weten wat er allemaal met die kokosnoten gebeurd op het eiland. en hoe het werkt op de lokale school en op het politie buro en zo.
Maar ik wil gewoon niet fietsen.
Er gaat een mail de deur uit, die de gevreesde activiteit vast moet leggen.
Troosteloos drink ik mijn koffie bij Bubba's. Hoe gaat dit aflopen?
Ping, er is mail. Van koh phangan bike tour.
Het antwoord luidt:
Hi Els, no explorer tour today.
Hoogspanning vloeit uit mijn lichaam. Ik ervaar een haast onbeschrijfelijke opluchting.
Meteen denk ik terug aan die keer dat ik exact hetzelfde voelde.
Jaren geleden toen ik bij de postcodeloterij kaartjes had gewonnen voor een concert van die vreselijke André Rieu. Om een voor mij nog steeds onbegrijpelijke reden heb toen ik die kaartjes dankbaar in ontvangst genomen. Ik weet dat daarna de dag van het concert als een zwaard van Damocles boven mij hing en mijn gemoed bezwaarde.
Het gevoel dat mij overspoelde toen ik hoorde dat Andre Rieu ziek was geworden en dat de concerten tot nader orde waren uitgesteld......precies datzelfde gevoel ervaar ik nu ook. Opluchting in zijn meest pure vorm, heeeeerlijk.
Met dit heerlijke gevoel verlaat ik mijn goede vriend, ik stap op de scooter en rijd bevrijd de bergen in.
Na 18 km geen klotsende oksels, verzuurde benen en een met zweet gevulde bilspleet, maar nog steeds een gevoel van vrijheid. Ik betrap mezelf erop dat ik keihard zit te fluiten..... de weense wals...en ik zie mezelf zitten...samen met mn moeder.....bij het uitgestelde concert van Andre Rieu .......wat hebben we genoten.......
Mijn lichaam heeft er een soort natuurlijke weerstand tegen.
Als ondermaatse middelbare scholier fietste ik elke dag 18 km heen en 18 km terug, tussen thuis en school. De loodzware soms scheefzakkende kunstlederen boekentas op de bagagedrager.
Wat was ik blij toen ik 16 werd en een brommertje kreeg. Later toen ik hele kuddes grijzende echtparen in matchende outfits over de dijk voorbij zag leuteren, wist ik het zeker...ik fiets nooit meer.
Daarom verslik ik me in mijn koffie als een goede vriend voorstelt om een fietstoertje op Koh Phangan te doen.
Nee, natuurlijk niet, is mijn eerste reactie.
Maar hij kijkt beteuterd en legt uit dat het maar een heel klein eindje fietsen is en dat het vooral sightseeing is en dat er comfortzadels op de fietsen zitten en dat er een bezemwagen met regenjasjes en insectenspray en zonnebrandcreme en fruit en water meegaat.
Ik heb een zwak moment, ik stem toe, ik heb meteen spijt.
Met een big smile wordt door mijn vriend beslist dat we de "explorer" tour vandaag gaan doen. Ik voel me verslagen. Een golf van paniek overspoelt me bij de gedachte aan klotsende oksels, verzuurde benen en de met zweet gevulde bilspleet. Een 4 uur durende 18 km lange martelgang. Welke gek bedenkt nou zoiets??? Zelfs mijn bevallingen duurden in mijn beleving een stuk korter.
Natuurlijk vind ik het leuk om te weten wat er allemaal met die kokosnoten gebeurd op het eiland. en hoe het werkt op de lokale school en op het politie buro en zo.
Maar ik wil gewoon niet fietsen.
Er gaat een mail de deur uit, die de gevreesde activiteit vast moet leggen.
Troosteloos drink ik mijn koffie bij Bubba's. Hoe gaat dit aflopen?
Ping, er is mail. Van koh phangan bike tour.
Het antwoord luidt:
Hi Els, no explorer tour today.
Hoogspanning vloeit uit mijn lichaam. Ik ervaar een haast onbeschrijfelijke opluchting.
Meteen denk ik terug aan die keer dat ik exact hetzelfde voelde.
Jaren geleden toen ik bij de postcodeloterij kaartjes had gewonnen voor een concert van die vreselijke André Rieu. Om een voor mij nog steeds onbegrijpelijke reden heb toen ik die kaartjes dankbaar in ontvangst genomen. Ik weet dat daarna de dag van het concert als een zwaard van Damocles boven mij hing en mijn gemoed bezwaarde.
Het gevoel dat mij overspoelde toen ik hoorde dat Andre Rieu ziek was geworden en dat de concerten tot nader orde waren uitgesteld......precies datzelfde gevoel ervaar ik nu ook. Opluchting in zijn meest pure vorm, heeeeerlijk.
Met dit heerlijke gevoel verlaat ik mijn goede vriend, ik stap op de scooter en rijd bevrijd de bergen in.
Na 18 km geen klotsende oksels, verzuurde benen en een met zweet gevulde bilspleet, maar nog steeds een gevoel van vrijheid. Ik betrap mezelf erop dat ik keihard zit te fluiten..... de weense wals...en ik zie mezelf zitten...samen met mn moeder.....bij het uitgestelde concert van Andre Rieu .......wat hebben we genoten.......
Reacties
Een reactie posten