t is wat met dat water

De moesson is er. 

Gisteren en afgelopen nacht regende het veel en hard. 

Ook vanmorgen zie ik een grijze lucht en regen, regen, regen.

Om de dag te starten met koffie en ontbijt, ga ik naar Bubba's 10 km verderop.
Op de scooter....
Daar moet ik me wel even op kleden.

Eerst extra warm aankleden, want het is nog koud ook.
Ik denk zo'n 25 graden, maar mijn gevoelstemperatuur zegt 15.

Vest aan en een grote shawl om, zodat het water straks niet in mn decolleté loopt.

Dan de regenponcho ontvouwen. Met niet al te veel vertrouwen kijk ik naar het groene gewaad. 

Het is de eerste keer dat ik m gebruik sinds lange, lange tijd.

De muffig ruikende poncho trek ik over mn hoofd aan.

De capuchon trek ik met een koordje lekker strak.
De poncho, sluit aan de zijkant met drukknoopjes
die bij het minste geringste rukje weer losschieten.

Geheel tegen de gewoonte in zet ik daarna een helm op.
Dit om te voorkomen dat de capuchon afwaait.

Er zit ook een regenscherm op de helm, zodat mijn make up met een beetje geluk
  tijdens de barre tocht blijft zitten
en niet langzaam uitwaaiert en een soort van verdwijnt.
Met vage zwarte strepen in mijn gezicht en bleke oogjes tot gevolg.

Wat ik dan weer niet in de gaten heb, totdat ik na een uurtje of wat
eens in de spiegel kijk en schrik van de chaos die ik zie.

Helm op, check.

Broekspijpen van mijn harembroek zo hoog mogelijk op hijsen,

check.

Mouwen van mijn vest zo hoog mogelijk oprollen,

check.

De enigszins waterdichte tas met laptop dicht doen, 

check.

Sleutels van de scooter, 

check.

De tas met de laptop zet ik behoedzaam bij mijn voeten op het treeplankje van de scooter.
De poncho doe ik er zorgvuldig eroverheen.

Hopla, op de scooter om 10 km in de stromende regen te gaan,

hoewel.....het is eigenlijk droog....

Sta ik daar als een alien met watervrees....

Maar ik laat me niet gek maken, ik weet dat het zo weer anders kan zijn.

Ik vertrek.
Vol vertrouwen op een droge aankomst, scheur ik over het glibberige modderpaadje naar de weg. 

Na 500 meter rijd ik door een diepe plas, een wasstraat voor mijn onderbenen. 

Pijlsnel trek ik de tas met de laptop op mijn schoot....ik moet er niet aan denken dat die nat wordt, 

Na 1500 meter, begint het weer wat te regenen en na 1550 meter rijd ik in een hoosbui.

Het nummer van drs P, -de dodenrit met troika hier en troika-daar zit ineens in mijn hoofd. 

"Nog 84 werst en o wat zijn wij heden blij"

Na 3000 meter, voel ik enige nattigheid aan de zijkant, de regen heeft me te pakken.
Stug doorrijden.
Het regenscherm van mijn helm laat kleine regendruppels door.

Na 5000 meter wappert een groot deel van de poncho achter me aan en lijkt het alsof tie aan de voorkant water doorlaat.

Na 6000 meter zakt de capuchon over mijn ogen en moet ik met halfzicht verder rijden, dan maar een beetje op het gevoel. 

Oei, weer een diepe plas; water spuit in een grote boog aan beide kanten langs mijn hoofd.

Na 9000 meter is er tussen mijn lijf en de tas op mijn schoot een groot waterbassin ontstaan.
Het regent nog steeds keihard, er staat overal water op de straat.

De laatste 1000 meter maak ik me zorgen dat de tas van m'n schoot in het water valt op het moment dat ik m'n voeten op de grond zet.
En dat de grote plas water uit het bassin zich over mijn niet al te waterdichte tas stort.

Ik stop vlak voordat ik keihard tegen de veranda van Bubba's opknal, midden in een diepe plas water. Net op tijd vang ik de tas die van mijn schoot af glijdt.

Geen idee waar het water van het bassin is gebleven.

Druipend ontdoe ik me van de helm en de poncho en neem de schade op.

Met een gevoel van overwinning, want naast een algeheel klammig gevoel, heb ik eigenlijk maar één nat linkerbovenbeen, stap ik met een tevreden glimlach het cafe binnen en bestel koffie en ontbijt.

Heeeerlijk, daar word je weer mens van. Ik klap mn laptop open en schrijf dit verhaal.

Na een uurtje fluister iemand me toe dat ik even in de spiegel moet kijken.