something els

Vandaag ga ik naar de waterval, dat past me beter dan al dat gezwem in de zee. Het is er ook lekker koel. Een half uurtje klimmen verbrandt naar mijn gevoel wel een miljoen calorie en ik word leniger en sterker. Het voelt wel een beetje onwennig, want ik draag voor het eerst sinds lange tijd een korte broek.  Een afgrijselijk lelijke korte broek met elastiek in de taille, het enige soort dat ik pas hier op t eiland, de rest zijn kindermaatjes....  Als je 10 jaar geleden had gezegd dat ik met deze broek over straat zou gaan, had ik je voor gek verklaard. Maar ja, de tijden veranderen, zo ook het lichaam en de geest. Dus ik stap op de scooter en rijd in mijn foute korte broek, sportschoenen, en hemdje naar de Phang waterval. Daar stap ik af en zoek ik snel de beschutting van de jungle. Ik kijk af en toe omlaag en moet wennen aan mijn blote benen.....ze zijn nogal vlezig en wittig... Nie mauwen en doorstappen, als ik dit vaker doe, worden ze vanze...

Een aantal maanden geleden ging ik naar de Sunisan, zeg maar de Evertje Versteeg van  Koh Phangan, ze hebben er alles, het assortiment is gedateerd en stoffig. Net voor ik naar binnen ga hoor ik een zwak klaaglijk piepen. Mijn catvision schiet in alarmstand en ik speur de omgeving af om te ontdekken waar het geluid vandaan komt. Naast de ingang staat een klaaglijk piepende emmer. In die emmer zitten 2 superkleine bijna dode kittens. Eentje staat op z'n achterpootjes te piepen, de andere ligt meer dood dan levend op de bodem. De eigenaar van de Sunisan, spreekt slecht Engels, maar ik begrijp dat moeder 2 dagen geleden overreden is en dat de kittens nu in een emmer hun lot afwachten...zo gaat dat hier....dat is Karma. Dusssss Ik met de emmer en 2 halfdode, uitgedroogde, heel erg zwakke kittens met ontstoken oogjes naar PACS (het ziekenhuis voor straathonden- en katten), en even later met de instructies 'hoe te verzorgen' naar huis. De volgende dag...