Zus en Zootje en tranen in het paradijs.

Een aantal maanden geleden ging ik naar de Sunisan, zeg maar de Evertje Versteeg van

 Koh Phangan, ze hebben er alles, het assortiment is gedateerd en stoffig.

Net voor ik naar binnen ga hoor ik een zwak klaaglijk piepen. Mijn catvision schiet in alarmstand en ik speur de omgeving af om te ontdekken waar het geluid vandaan komt.

Naast de ingang staat een klaaglijk piepende emmer.

In die emmer zitten 2 superkleine bijna dode kittens. Eentje staat op z'n achterpootjes te piepen, de andere ligt meer dood dan levend op de bodem.

De eigenaar van de Sunisan, spreekt slecht Engels, maar ik begrijp dat moeder 2 dagen geleden overreden is en dat de kittens nu in een emmer hun lot afwachten...zo gaat dat hier....dat is Karma.

Dusssss

Ik met de emmer en 2 halfdode, uitgedroogde, heel erg zwakke kittens met ontstoken oogjes naar PACS (het ziekenhuis voor straathonden- en katten), en even later met de instructies 'hoe te verzorgen' naar huis.

De volgende dagen en nachten elke 3 uur met een pipetje de kittens eten geven, laten poepen met behulp van een wattenstaafje en heel veel warmte en liefde geven. 

Somi, die ook al eens piepjonge kittens heeft grootgebracht helpt me waar ze kan.

Wonder boven wonder overleven ze het allebei.

Op dat moment maak ik mezelf en mijn niet zo katminnende huisgenoot wijs dat ik ze na verloop van tijd aanbied ter adoptie. 

Omdat ik me niet wil hechten, krijgen de kittens geen naam. 

We hebben een knappe tijgerprint en een minder knappe wit met tijgerprint.

Na een week moeten we verhuizen, dat zal al in de planning.

Op de verhuisdag worden de kittens even bij Bubba's neergezet alwaar ze al snel de harten van vele klanten stelen. Ze gaan van hand tot hand en dat is niet zo slim. De kittens zijn nog veel te kwetsbaar.

's Avonds ligt de tijgerprint voor dood in de het mandje. Denk ik eerst dattie gewoon erg moe is, even later zie ik dat ze echt bijna dood is.

 Oh no, in paniek bel ik Somi en die komt met ginger en honey snel naar ons nieuwe huis.

Ze reanimeert en knuffelt, terwijl mijn niet zo katminnende huisgenoot 

voorstelt om alvast een kistje te zoeken waarin hij het 'soon to be' lijk kan begraven.

Somi moet speciale gaven hebben, want de tijgerprint begint weer te leven.

Daarna gaat het goed met de kleintjes, ze worden elke dag een beetje sterker en groter.

En wat zijn ze lief en wat heb ik er een plezier van.

werken aan een teint

Natuurlijk slapen ze in bed, want ze hebben nog steeds veel warmte en liefde  nodig. 

Ik noem ze ondertussen Zus en Zo en omdat dat geen echte namen zijn, kan dat wel.

Zus(knappe tijgerprint) en Zootje (met meer wit), zijn zo ontzetten lief en gemakkelijk 

dat zelfs mijn niet zo

 katminnende huisgenoot hun charmes niet kan weerstaan.

Ze groeien op en het blijven hele lieve tevreden katten.

Over adoptie wordt niet meer gesproken, Zus en Zootje blijven.

Ze worden gesteriliseerd en ingeënt en alles gaat goed.

Tot een paar weken geleden. 

 Zootje heeft  een abces, een ontstoken wond, waarschijnlijk aangevallen door een andere kat. 

De dierenarts verzorgt de wond en met de nodige instructies en medicatie gaan we weer naar huis.

We hebben 's avonds wel eens vreselijke geluiden gehoord en dan is meestal Zootje de klos. 

Zus kijkt wel uit, die blijft mooi zitten zijn op het terras.

2 dagen later vlucht Zootje voor een hond de boom in en valt ook nog 'ns naar beneden, ik ontdek een tweede wond en weer naar de dierenarts.

Zootje moet geopereerd. Versuft en met hechtingen en een grote kale plek en in een te strak pakje dat haar belemmert in het lopen, haal ik haar aan het einde van de dag op.

kan best n maatje kleiner, toch?

Zus, mijn niet zo katminnende huisgenoot en ik verwennen haar zo veel als we kunnen. 

En we houden ze zo veel mogelijk binnen.

Diva's

Zootje overleeft het wel.

Maar gisteren, heeft zich een vreselijk drama afgespeeld.

Wat er precies gebeurd is, weet ik niet.

We kwamen thuis om half 8 en Zootje zit op de balustrade en Zus ligt op het terras, op haar rug.

Wanneer ze niet opstaat om ons te begroeten, zien we meteen dat er iets mis is.

Ze lijkt wel dood.

Ze is warm en er is weinig te zien aan haar, een kleine wond in de keel met een beetje bloed. 

Maar ze doet niets.

Ik raak compleet in paniek, probeer haar te reanimeren misschien gebeten 

door een giftige slang en kan ik nog antigif geven. 

Ze kan toch niet dood zijn???

Langzaam dringt het tot me door.

Zus is dood! 

Vermoord door een hond of een slang, ik weet het niet en het maakt ook niet meer uit.

het leven op een tropisch eiland is voor katten best gevaarlijk.

Ze is nog geen jaar oud geworden.

Zo ontzettend verdrietig.

Tranen vloeien rijkelijk in ons paradijs.

Zus is in besloten kring begraven. 

Rust zacht lieve Zus.