Kip in zware tijden.

Met een diepe zucht, zak ik thuis in mijn hangmat, ik boer m'n eten op.

Man, man, wat een dag. 

Eigenlijk ben ik al een paar dagen aan het tobben. 

Het begon met geel water uit de kraan, door laagstaand troebel water in de waterput. 

Daardoor slipte de filters in de kranen dicht en daalde de waterdruk. 

Zonder voldoende waterdruk is er ook geen warm water.

 Het kont-slangetje ging kapot, het ging niet meer uit en spoot er lustig op los.

Deze problemen zijn nu verholpen, maar toen kwam het volgende probleem:

De wc van onze andere bungalow

loopt niet meer door, of erger nog, die loopt bijna over. 

Heel vervelend, vooral voor mijn nieuwe bewoners.

De oorzaak is waarschijnlijk een te volle sceptic tank die ergens diep begraven ligt

 onder een bult grond. 

Niemand zit er op te wachten om in de verzengende hitte een sceptic tank op te graven.

 En alsof het allemaal niet erg genoeg was, moest vandaag ook nog leren klokkijken tijdens Thaise les, en dat viel nogal tegen.

Kortom zware tijden. 

Gelukkig straks samen met Robin een hapje eten. 

Hij heeft ook een zware dag, een medewerkster met ontstoken verstandskiezen,

 een andere herstelt van een operatie in Myanmar.  

Een bulklevering van avocado's terwijl het nu toch echt laagseizoen is 

en vage politie die zonder verklaring over het terrein loopt te gluren.

Hoog tijd om eens lekker uit eten te gaan bij de nieuwe Portugees op het eiland.

 Dat hebben we wel verdiend.

Ik neem de specialiteit van de dag. Moela, een kippestoofpotje. 

Nou ik begin al te watertanden als ik er aan denk, ik ben dol op stoofpotjes 

en ik stik van de honger. 

Robin neemt een ham kaasplankje. 

We delen wat er ter tafel komt.

 De kip wordt geserveerd en ik begin gelijk flink te snaaien, lekker hoor!! 

Stress maakt hongerig zeker. 

Robin ziet mij enthousiast aanvallen en pikt een paar hapjes mee. 

Lekker hoor!!

Dan proef ik eens goed.

Maar het smaakt helemaal niet naar kip....

waar smaakt het eigenlijk naar? Varken? 

Nee,  het is toch echt een kippestoofpotje dat ik besteld heb. 

Het schrokken is inmiddels afgezwakt tot doordacht kauwen

 en ik probeer te determineren welk deel van de kip ik eet. 

Het zal toch niet......

Een paar dagen geleden sprak ik een vriendin die kippenlevertjes aan het bakken was, 

en ik gruwde bij het idee om kippenlever te moeten eten.

Met moeite slik ik mijn hap door.

Ik vraag Robin wat hij ervan vindt.

"Ja, lekker. Ik dacht dat ik een olijfje te pakken had, maar dat is dus het vlees. heel apart".

Hij trekt de vork terug uit het stoofpotje en schuift "zijn" kaasplankje een stukje dichter naar zich toe.

Dan komt de eigenaar van het restaurant en ik vraag hem wat ik eet. 

Nou chicken stew zegt hij. 

Ja, maar welk deel van de kip zit in die stew?

Vind je het lekker, vraagt hij?

Ja, meneer het is wel lekker, maar ik wil graag weten wat dit voor kip is, 

want het smaakt niet naar kip.

Dat komt zegt hij, omdat je de maag van de kip eet...een specialiteit in de Portugese keuken.

Soms, heel soms moet je niet alles willen weten.

En dan.....ik probeer het echt.

Mijn vork met de kippenmaag triomfantelijk in het midden,

 voelt ineens loodzwaar en 

gaat langzaam richting mijn mond. 

Ik kijk niet en denk aan iets lekkers.

Mijn mond gaat niet open, het lukt niet.

De vork met de maag klettert op mijn bord.

Het was, zoals ik al zei, een zware dag.