geland op oncologie

het stormt

regen slaat tegen de grote ramen

gedempte geluiden, voetstappen over het linoleum

zacht geratel en af en toe een piepje

ik droom niet

al loop ik keihard met mijn kop tegen de muur, 

uit deze nachtmerrie ontwaak ik niet

ik zie de Kuuk zitten

in zijn chemo stoel, aan een infuus

we kijken elkaar aan

niet te lang

onze toekomst hangt aan een plastic buisje

eigenlijk niet eens

de arts bood slechts een levensverlengende behandeling

ik zeg niks, dat kan niet, want de brok in mijn keel is de stop

als ik iets zeg, 

is die stop weg en loop ik leeg

dan barst de oceaan van verdriet naar buiten

ik kruip diep in mijn wollen vest

 en denk aan betere tijden

mijn gedachten gaan naar Koh Phangan, 

ons geliefde eiland in Thailand

waar we mooie avonturen beleven en genieten van het goede leven

kan hij ooit nog op pad om avocado's te gaan kopen voor Bubba's?

drinkt hij ooit nog een biertje in de hangmat?

stopt hij ooit nog op de pier bij de vissersboten?

en de vogels, die hij urenlang observeerde

missen ze hem ook?

de behandeling zit er op

dat viel best mee

we gaan naar ons warme thuis

we maken er maar het beste van

dat hebben we altijd al gedaan