C'est l'heure de partir

 C’est l’heure de partir...

Ik ben aan het inpakken, ‘t gaat goed.

Maar nu moet ik even zitten, de brok in mijn keel wegslikken.

Ik ben mijn souvenirtjes aan het inpakken.  

Souvenirs, gekregen van vrienden, meegebracht van verre oorden, maar ook spullen die we zelf vergaarden.

Het stenen potje uit Java, dat al jaren bovenop de antieke kast staat, met een dikke laag stof erop, hakt er in.

In gedachten denk ik terug aan onze reis naar Indonesië.

In 2014, toen alles anders was.

We zaten vol dromen en plannen.

Dat van alle liefdesrelaties binnen ons gezin in 2014 in 2021 er niet een meer zou bestaan en dat de Kuuk er ook niet meer zou zijn, dat wisten we op dat moment gelukkig niet.

Roos met Martijn

Robin met Somi

Debora met Arnoud

Sissie met Geert

en de Kuuk en ik.

We hebben stormen doorstaan.

Bestaande relaties zijn geëindigd, maar het mooie is, dat er nieuwe liefdes zijn omarmd. 

Ik voel me gepokt en gemazeld en klaar om de Maasdijk achter me te laten.

Wat hebben we er een fijne tijd gehad.

Veel vrienden over de vloer, nachtelijke vuren, muziek, dansen en heel veel sterke verhalen. 

We hebben er gelachen en gehuild, 38 jaar heb ik er mijn leven geleefd. Vaak onbekommerd en onbezonnen. 

en nu;

C’ est l’heure de partir.

Dat was ook de zin we opschreven toen we in Frankrijk ons vakantiehuis verlieten. 

We moesten lang nadenken wat we konden noteren, want de Franse taal, 

die beheersten we niet zo goed.

In het boekje Wat & Hoe in het Frans, zochten we naar de juiste woorden om ons vertrek aan te kondigen. We vonden deze zin wel passend: 

C’ est l’heure de partir. 

Met een vriendengroep hadden we in een villa met zwembad een geweldige tijd doorgebracht. 

Alles was netjes achter gelaten, behalve dan die satelliet en het zwembad.

De satelliet ontvanger was van slag omdat alles maar dan ook werkelijk alles in het werk was gesteld om de formule 1 te kunnen kijken. Ik weet niet meer of we de race hebben gezien, ik weet wel dat er professionele hulp ingeschakeld moest worden door de eigenaar om later nog tv te kunnen kijken.

En o, ja, het zwembad was wat groen, nee, heeel erg groen geworden de laatste dagen van onze vakantie.

Wij durfden er in ieder geval niet meer in te zwemmen. En de gasten die na ons kwamen blijkbaar ook niet.

Niemand wist hoe het kwam.

Tot de Kuuk op de terugweg naar huis vertelde, wel her en der aan wat schakelaars te hebben gezeten. De verhuurders hadden hem, in het Frans, uitgelegd wat hij moest doen om het zwembad helder te houden.

De Kuuk had braaf geknikt maar niks begrepen.

Dat was wel duidelijk geworden.

De borg voor het huis hebben we niet meer terug gekregen. 

C’ est l’heure de partir...

Wij hebben deze zin nog vaak gebruikt, vooral als het ergens weer eens veel te laat was geworden en we toch echt naar huis moesten.

Nu is het voor mij zo ver.

C’ est l’heure de partir...