De schaduw van palmbomen

Vol gas geven, want als ik stil kom te staan, flikker ik met het hele zootje om. Dan is de ellende helemaal compleet. Getver, begint het ook nog te regenen, dat betekent dat de weg glad wordt.

Ik moet een steil stuk berg op, de weg ligt vol zand, heeft een paar lastige bochten en zit vol gaten. 

Mijn scooter vol mee zooi, want ik ben op de vlucht...voor het leven of voor de dood, wie zal t zeggen, maar dat ik niet thuis kan blijven, is duidelijk.

Met een volgepropte rugzak, twee tassen aan mijn schouders en mijn kat Zootje jankend in een roze plastic mandje voor me op de scooter, moet ik alle zeilen bijzetten om deze 125 cc met voldoende vaart de berg op te rijden. Sturen lukt niet zo goed, want het mandje met kat erin, zit in de weg. Ik ben er bijna, niet stoppen, door, door, door.

Uitgeput, alsof ik al dagen op de vlucht ben, kom ik aan bij mijn safe house. 

Het huis ligt boven op de berg en heeft een ongelooflijk mooi uitzicht. 

Vanaf het balkon tel ik met gemak duizend palmbomen, die een groene deken tot aan de oceaan vormen. 

 

Ja, hier is rust, heilzame rust. Precies wat ik nu nodig heb. 

De spullen gooi ik in een hoek, ik laat de kat uit het roze mandje, pak mijn laptop, klap m open en begin aan m'n boek, nu!

Bijna 3 jaar geleden dat de Kuuk dood ging. Onlangs werd me gevraagd of ik het al een beetje verwerkt had, dat grote verdriet.

Zijn overlijden veroorzaakte een diepe wond, en daar zit al best een flink korstje op. Maarrrr...niet aan peuteren!  Ik ben tevreden, het gaat me best goed. Tot een paar dagen geleden.

Toen de rauwe werkelijkheid liet zien dat dit korstje flinterdun is.

Het is een zonnige dag en vanuit mijn hangmat zie ik iemand naar het huisje van mijn buurvrouw lopen. Ze woont er al 3,5 jaar,  is net zo jong als mijn dochter Roos,  en ook prima in staat om voor zichzelf te zorgen. Ze is wel erg op zichzelf en krijgt zelden bezoek. Af en toe nodig ik haar uit voor een etentje of een biertje op mn terras. Soms hebben we onverwacht mooie gesprekken.

Ik groet het bezoek en vraag of ik m ergens mee kan helpen. Hij vertelt dattie zich zorgen maakt vanwege m'n buurvrouw. Ze reageert niet op oproepjes en heeft zich niet op haar online werk gemeld, dat is niks voor haar. Nee, das inderdaad niks voor haar. Samen gaan we kijken. Na een tijdje roepen en aankloppen, zeg ik dat hij de deur maar moet intrappen. Ons wacht een grote schok; 

ze leeft niet meer. 

Ineens breekt mijn korstje open, vers en oud verdriet welt op en gutst naar buiten. Zoveel, zo intens dat ik er bang van word. De dood weer zo dichtbij, brengt veel teweeg. Verdriet om haar, verdriet om de Kuuk, het verdriet van haar moeder, van alles en iedereen in de hele wereld. Ik huil hard en ik huil lang, ik kan me er niet voor schamen, het lucht op. Voor mij is er steun, voor haar is het afgelopen. Ongelooflijk en zo verdrietig. 

Ik voel diepe compassie voor haar moeder, haar leven wordt nooit meer zoals het was. 

Na een paar dagen voel ik dat ik weg moet uit mijn huis. Telkens als ik haar huisje zie, en dat zie ik de hele dag want ik woon ernaast, word ik herinnerd aan het moment dat we haar vonden.

Dat is niet goed.

Ik moet uit deze omgeving weg, ergens anders naar toe. Verhuizen, en wel meteen. Rugzak pakken zoveel mogelijk meenemen. De kat wordt in het mandje gepropt, en is ook overstuur, denkt natuurlijk dat ze naar de veearts moet. Dat hoeft niet, we gaan naar de Secret mountain zo'n 10 scooterminuten verderop. Daar heeft Robin een huisje, voor zichzelf gebouwd en plaats gemaakt voor mij; "als jij er wil wonen ma, is het voor jou".

Een paar dagen later, krijg ik toch heimwee naar mijn eigen huis. De grootste paniek is weggeschreven, het prachtige uitzicht kan me niet verleiden om te blijven. Het is niet mijn thuis. Bovendien komt Roos aangevlogen om bij mij te zijn. Dussss, met de hele zooi weer terug, een mens haalt wat overhoop. 

Nu, een aantal weken verder, voel ik me weer thuis in mijn eigen huis, is mijn leven weer in rustiger vaarwater en ben ik dankbaar, ook voor alle steun die ik kreeg.

Dankbaar dat mijn Thaise landlady een monnik heeft laten komen, voor een ceremony. Hij heeft gebeden en rituelen uitgevoerd in haar huisje, zodat haar spirit vrij is om naar een volgend leven te gaan. Roos en ik mochten bij de ceremony zijn, en dat deed me goed. Dankbaar voor het bijwonen van de crematie en de gesprekken met haar moeder. Ze vertelt me dat haar dochter overleed door een longembolie. Dankbaar voor mijn lieve kinderen, zijn sterke armen die me beschermden, de troostende woorden, de luisterende oren, steun van lieve vrienden en familie, dichtbij en veraf en de hulp uit onverwachte hoek. 

Eigenlijk net als 3 jaar geleden. Er is denk ik weer een stukje verwerkt. Mijn leven gaat verder, mijn leven wel..