Spinnen, trauma's en therapie. ( English at the bottom)

Vandaag ben ik op mijn eigen scooter naar het strand gereden om te gaan zwemmen.

Dat lijkt heel gewoon, maar dat is het echt niet.

Want...

Ik heb al maanden niet meer op mijn eigen scooter gereden.

Want...

Maanden geleden, werd een van mijn ergste nachtmerries werkelijkheid.

Normaal gesproken ben ik op mijn scooter helemaal in m'n element, ik voel me er veilig en vrij.

Maar die dag, honderd meter voor ik bij mijn huisje ben, zie ik, terwijl ik op mijn scooter rijd, een joekel van een spin over mijn stuur lopen. Vreselijk, groot en harig. Ik krijg zowat een hartstilstand en ineens sta ik gillend naast de scooter.

Al snel komen een paar Thai kijken, ze kennen me en weten dat als ik sta te gillen dat het dan heeeeeeel erg is.

Ze vragen wat er is, wat me zo'n angst aanjaagt.

Een agressieve centipedes?

Een giftige schorpioen?

Een gevaarlijke slang?

Nee, een spin!!!!

                                     

Die blik in hun ogen, zo van 'dat meen je niet'...en meteen omdraaien en weglopen...ik voel me zo onbegrepen.  Een spin is blijkbaar he-le-maal niet iets om je druk over te maken.

Hallloooooo!!! Hellup, ik moet gered worden!!!

De meest empathische van het stel, peurt nog even lusteloos met een stokje in een paar gaatjes, maar ook hij verliest al snel de reddingsdrang.

Daar sta ik dan...wat nu?

Ik durf er niet meer op... ik kan nooit meer op mijn scooter rijden.

Razendsnel passeren de opties mijn brein.

Ik weet hoe belachelijk het is dat ik er überhaupt over denk om een nieuwe scooter te bestellen.

Ik haal diep adem en denk: 

doen! 

gewoon doen!

Ik stap op en in 10 milliseconden scheur ik zo strak als een snaar, vol gas en met m'n ogen stijf dichtgeknepen naar huis, 100 meter verderop.

Daar vlieg ik van de scooter af, loop naar binnen en barst in huilen uit.

Waar zijn die stevige armen en troostende woorden. Ik ben volkomen, absoluut en helemaal overstuur.

Ik realiseer me dat ik door de schrik heel erg slingerde en levensgevaarlijk, midden op de weg stopte, dat er gelukkig geen ongelukken zijn gebeurd, dat ik niet gevallen ben en dat ik geen hartaanval heb gehad.

Ik mis een man die me komt redden en die dan zijn scooter aan mij geeft en dat die dan mijn scooter meeneemt om spinvrij te maken. En dat hij dan na een uur of anderhalf helemaal bezweet terugkomt met de mededeling dat het gevaar geweken is, ook al heeft hij zich het laatste anderhalf uur het apelazerus gezocht naar die spin die natuurlijk in geen velden of wegen meer te bekennen is. En dat hij dan glashard liegt en zegt dattie hem heeft gevonden links achter bij de koplamp. En als hij dan ook nog een dode exemplaar nog kan tonen (where-ever hij hem vandaan heeft getoverd, een dode spin is altijd goed. Want een dode spin lijkt helemaal niet op de spin in levende lijve, dat weet ik. Ik weet heel veel van spinnen, omdat ik er zo verschrikkelijk bang voor ben) en dat ik dan helemaal gerustgesteld ben en vol vertrouwen weer op mijn scooter durft te rijden. Dat dus. Dat mis ik.

De Kuuk was zo'n man. Die vrat de spinnen van de muur voor me... dat is pas liefde!

Maar die tijd is voorbij, de Kuuk kan me niet meer redden.

Dus ik spreek mezelf streng toe, en het lukt me om mezelf wijs te maken dat ik de spin van de scooter heb zien 'afstappen'. Mijn overtuigingskracht is weergaloos en het helpt dat er 's avonds een feestje is waar ik toch wel erg graag heen ga. Bovendien zie ik in het donker geen spinnen.

En zo geschiedde..dat ik weer op mijn scooter stapte. Natuurlijk de eerste dagen bij daglicht, de aandacht onevenredig verdelend tussen wat zich op de weg afspeelt en wat zich op mijn scooter manifesteert.

Maar al snel werd de traumatische ervaring verdrongen en reed ik weer vrolijk fluitend rond.

Tot ik weken erna ergens onderweg, mijn buddyseat open en recht tegen de enorme kont van diezelfde spin kijk! Mijn hemel, gigantisch groot, rond, bruin en harig. Verlamd van schrik sta ik als een zombie die kont te bekijken. Ik heb wekenlang met dit geval rondgereden whhewheeheh.

Het beest schrikt, neemt de benen en verdwijnt ergens in de diepe krochten van het frame. 

Weer dat scenario met alle opties die als een tornado door mijn hoofd schieten; brandblusser met schuim leegspuiten op mn scooter...hogedrukspuit kopen...alle plastic kappen van de scooter afhalen...taxi bellen...nieuwe scooter kopen? 

Weer mezelf tot de orde geroepen.

Moed wordt verzameld (waar haalt een mens die vandaan eigenijk?) en ik stap op. De dikke bruine harige spin woont dus in mijn scooter, hij is helemaal nooit niet afgestapt. Logisch, heb je ooit een spin via de standaard van een scooter zie vertrekken? Zoveel contactpunten met moeder aarde heeft een scooter nou ook weer niet.

Misschien woont hij er wel met zijn vrouw en 7 kinderen, wie zal 't zeggen.

Niet nadenken, diep inademden en met zo min mogelijk scootercontact geef ik gas.

Het stuur losjes tussen duim en wijsvinger vasthouden en de bilspieren tot een uiterste aangespannen, ik heb nog nooit zulke puntige billen gehad en alleen het uiterste topje van mijn slippers raakt de treeplank. Ik rijd behoedzaam in de hoop dat de spin zich niet gaat verplaatsen.

Snel naar Robin, de zoon van de Kuuk. Die ziet dat ik overstuur ben en hij lost het op. Mijn held. Ik krijg de scooter van de chefkok. Die is ook bang van spinnen, maar die zoekt het maar uit.

Lolita de vriendin van Robin studeert psychotherapie en zij gaat me van m'n fobie bevrijden. Ik mag er verder niks over zeggen, maar vandaag krijg ik m'n eigen scooter weer terug. Ik heb natuurlijk wel een spuitbus gif in alle hoeken en gaten leeggespoten, therapie is goed, maar een beetje gif erbij is nog beter.

Dus ik rijd weer op mijn scooter, bewapend met spuitbus en oh wat voel ik me dapper.

Spiders, trauma's and therapy.

Today I rode my own scooter to the beach to go for a swim.

That seems very simple, but it really isn't. 

Because... 

I haven't ridden my own scooter in months. 

Because... 

 Months ago, one of my worst nightmares came true. Normally I am completely in my element on my scooter, I feel safe and free. But that day, a hundred meters before I get to my house, while I'm riding my scooter, I see a huge spider walking over my handlebars. 

Terrible, big and hairy. I almost go into cardiac arrest and suddenly I'm standing next to the scooter screaming. 

Soon a few Thais come to have a look, they know me and know that if I'm screaming it's very bad. They ask what is it that frightens me so much. 

An aggressive centipede? A poisonous scorpion? A dangerous snake? No, a spider!!!!

That look in their eyes, like 'you don't mean that'...and immediately turn around and walk away...

I feel so misunderstood. 

Apparently a spider isn't something to worry about at all. 

 Hellooooo!!! Hello, I need to be rescued!!! 

 The most empathetic of the bunch pokes listlessly with a stick in a few holes, but he also quickly loses the urge to rescue. 

 There I am... now what? I don't dare to ride it anymore... I can never ride my scooter again. 

 The options pass through my brain at lightning speed. 

I know how ridiculous it is that I even think about ordering a new scooter. 

 I take a deep breath and think: 

 do it!

 just do it! 

I get on and in 10 milliseconds I'm tearing as tight as a string, full throttle and with my eyes squinted tight home, 100 meters away. 

 There I fly off the scooter, walk in and burst into tears. 

 Where are those firm arms and comforting words. I am utterly, absolutely and completely upset. 

I realize that because of the shock I swerved very badly and dangerously, stopped in the middle of the road, that fortunately there were no accidents, that I did not fall and that I did not have a heart attack.

I miss a man who comes to rescue me and then gives me his scooter and then he takes my scooter to make it spider-free. 

And that after about an hour and a half he returns completely sweaty with the announcement that the danger has passed, even though he has spent the last hour and a half looking for that spider that is of course no longer to be seen in any fields or roads. 

And that he then lies blatantly and says that he found him at the back left of the headlight. 

And if he can also show a dead specimen (where-ever he has conjured it from, a dead spider is always good. Because a dead spider doesn't look at all like the spider in the flesh, I know that. I know a lot  about spiders, because I am so terribly afraid of them) and that I am completely reassured and that I dare to ride my scooter again with confidence. 

So that. I miss that. 

De Kuuk was such a man. He ate the spiders off the wall for me...that's love! 

But that time is over, the Kuuk can no longer save me. 

So I speak sternly to myself, and I manage to convince myself that I saw the spider 'get off' the scooter. My power of persuasion is unparalleled and it helps that in the evening there is a party that I really like to go to. 

Plus, I don't see spiders in the dark. 

And so it happened.. that I got back on my scooter. Of course the first days in daylight, dividing the attention disproportionately between what goes on on the road and what manifests on my scooter. 

But soon the traumatic experience was repressed and I drove around happily whistling again. 

Until weeks later, somewhere along the way, I open my buddyseat and look straight at the huge ass of that same spider! 

My goodness, gigantic, round, brown and hairy. 

Paralyzed with fright, I stand like a zombie looking at that ass. 

I drove around with this entity for weeks whhewheeheh. 

The beast is startled, runs away and disappears somewhere in the deep caverns of the frame. 

That scenario again with all the options running through my head like a tornado; spraying a fire extinguisher with foam on my scooter...buy a high-pressure sprayer...remove all plastic covers from the scooter...call a taxi...buy a new scooter? 

Called myself back to order. 

Courage is gathered (where does a person get that actually?) and I leave. 

The fat brown hairy spider lives in my scooter, he has never not got off at all. 

Makes sense, have you ever seen a spider take off through the kickstand of a scooter? 

A scooter doesn't have that many contact points with mother earth. 

Maybe he lives there with his wife and 7 children, who knows.

Don't think, take a deep breath and I accelerate with as little scooter contact as possible. 

Holding the steering wheel loosely between thumb and index finger and the glutes tightened to the limit, I've never had such a pointy bottom and only the very tip of my flip-flops touches the footboard. 

I drive carefully, hoping the spider won't move. 

 Quickly to Robin, the son of the Kuuk, who sees that I am upset and he solves it. My hero. 

I get the scooter from the chef. He's also afraid of spiders, but that's not my problem. 

 Lolita Robin's girlfriend is studying psychotherapy and she is going to free me from my phobia. 

I can't say anything more about it, but today I get my own scooter back. Of course I sprayed an aerosol can of poison into every nook and cranny, therapy is good, but a little more poison is even better. 

 So I'm riding my scooter again, armed with poison and oh, how brave I feel.