Een warm welkom

Terug naar huis.

Via Dubai en Phuket vlieg ik naar Samui en daarvandaan is het nog een halfuurtje varen.

In de kleine speedboot die me naar de pier op het eiland brengt, is het stikbenauwd. Ik kijk door het vettige plastic raam en zie in de verte Koh Phangan.  Voor me zit een klein, oud vrouwtje. Ze rommelt in haar tasje, haalt er iets uit en geeft dat met een glimlach aan het kindje naast haar.

Ze doet me aan mijn moeder denken. 

Die had ook altijd een tasje bij zich met een aardigheidje of een fooike en propvol snoepjes...voor haar kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, (achter-achter) neefjes en nichtjes, buurkinderen en de vriendjes van al die kinderen, de kinderen van de crèche en  het kinderdagverblijf, de kinderen van de kerkgangers en nog wat loslopende kinderen.

Mijn lieve moeder Maaike die na een ongelukkige val in het ziekenhuis terecht kwam.Toen dat gebeurde was ik gelukkig in Nederland en mijn vertrek terug naar Thailand werd uitgesteld. Het was fijn om iets voor haar te kunnen betekenen. Maanden gingen voorbij.  Ze was wel ontslagen uit het ziekenhuis, maar echt veel beter ging het niet. Mantelzorg en thuiszorg werden  maximaal ingezet en uiteindelijk durfde ik weer naar huis te gaan. 

 Toch was het toen, zo ver bij haar vandaan, ineens niet meer zo leuk in Thailand. Het ging eigenlijk niet zo goed met haar. Contact maken werd ook steeds moeilijker, ik voelde dat ze me nodig had. Op enig moment kon ik niet anders dan terugkeren om bij haar te zijn. Ik regelde alles voor mijn vertrek en met een zware rugzak nam ik voor onbepaalde tijd, afscheid van mijn geliefde eiland. In een ijzig koud Nederland landde ik op mijn nieuwe plek. Met de hulp van lieve vrienden en familie lukte het m'n draai te vinden. t Was goed zo.

 Heimwee naar het eiland versmolt met het verdriet om m'n moeder. Mijn ooit zo zorgzame moeder takelde steeds verder af en werd meer en meer afhankelijk van de zorg van anderen. Langzaam verloor ze de regie over haar leven en wij, haar kinderen, namen beslissingen voor haar. Dat is nogal wat. De dag dat ze uit haar huis naar het verpleeghuis verhuisde, was heel zwaar. Hoewel ze altijd haar gevoel voor humor heeft behouden, leek ze op den duur de levensvreugde kwijt te raken. Logisch, zoveel viel er niet meer te lachen. Bezoek maakte haar een beetje blij, en dat was er vaak. Niet alleen van haar eigen kinderen en kleinkinderen maar ook van familie, vrienden en kennissen en van al die (vaak inmiddels al volwassen geworden) kinderen die haar tante Maaike noemde. Tot ook dat niet meer ging. De manier waarop ze haar lot accepteerde, maakte grote indruk op me.

Haar wereld werd steeds meer een mengelmoes van herinneringen, dromen, gedachten, illusies en de werkelijkheid. Langzaam verdween ze. 

Stilletjes is ze gestorven en ik draag haar in mijn hart.

-

*Maaike*
-

Het kleine, oude vrouwtje dat voor me zit, staat op; we zijn er.

Op Koh Phangan wacht me letterlijk een heel warm welkom. In de verzengende hitte staan mijn kinderen Robin en Roos op me te wachten.

Ik word omarmd en gezoend. De koffer wordt me uit handen genomen en behoedzaam manoeuvreren ze me de auto met airco in.  Hmm, de vorige keer stapte ik nog met rugzak en al achter op de scooter; ik voel me ineens een beetje bejaard.  Ik probeer mezelf door hun ogen te zien. De tijd heeft niet stil gestaan. Oei... ik  ben al over de 60  en door het overlijden van mijn moeder is mijn rang in de roedel ineens veranderd. Wie weet wat mijn kinderen (en mijzelf) boven het hoofd hangt...ooit. Op dit moment zie ik de toekomst vol vertrouwen tegemoet. Mijn volwassen kinderen zijn prima in staat om keuzes te maken, en ik ook nog. 

Om mijn terugkomst te vieren, alzo hebben mijn kinderen besloten, mag ik helemaal zelf kiezen naar welk restaurant ik ze mee uit eten neem. Toppertjes!

 Fijn om zo thuis te komen.