Het pak

 

Het pak.

Het stingersuit, zo'n pak dat beschermt tegen de box jellyfish die dodelijk kan zijn, is vandaag geleverd.

Ik zwem graag in de zee en ken de risico's.

Mijn zoon Robin blijkbaar ook, want die vertelde me een tijdje geleden al dat hij zich serieus zorgen maakt over mij omdat hij soms droomt dat ik tijdens een van mijn dagelijkse zwemsessies het loodje zal leggen na een aanvaring met een box jellyfish en dat hij dan helemaal geen ouders meer heeft. 

Oei, die kwam wel binnen.

"Ach....hoe groot is de kans dat ik er één tegenkom?", zei ik in een poging hem, en mezelf ook een beetje, gerust te stellen. Op dat moment wist ik niet wat me op korte termijn zou overkomen. 

(Voor wie het nog niet weet, lees mijn verhaal: 'Tijd over'  https://somethingels-els.blogspot.com/2024/09/tijd-over.html)

Nu ligt er op mijn bed een stingersuit, vers uit de verpakking.

Het is eigenlijk net een steunkous, ook zo'n voorzorgsmaatregel, minder strak, maar wel veel langer. En alleen al door ernaar te kijken breekt het zweet me aan alle kanten uit. 

"Een mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest", mompel ik zachtjes tegen mezelf.

Ik kijk nog eens naar het pak. Hoe groot is de kans dat ik nóg een keer zo'n kwal tegenkom?

Ben ik nou zo'n schijterd geworden, of begint mijn gezond verstand eindelijk te werken? 

In het warme zeewater voel ik me fijn en, hoewel mijn buik elk jaar een beetje verder over mijn bikinibroek zakt, ook vederlicht. Plechtig heb ik mezelf voorgenomen, dat zolang die buik tijdens het zwemmen niet lichtjes over de zeebodem schuurt, dat ik dan een bikini blijf dragen. Voor mij was een badpak altijd iets voor in de verre, verre toekomst. En kijk nu eens wat daar ligt: dat pak daar... daarbij vergeleken is een badpak een tanga. Oh, oh wat zal ik dat zwemmen in bikini gaan missen.

Eerst maar eens passen, misschien valt t mee. De lange rits aan de voorkant is fijn, das makkelijk bij het instappen. Even twijfel ik nog of ik mijn onderbroek er onderaan moet houden, maar ja, onder je bikini doe je ook niet nog een onderbroek.

Ik veeg wat zweet van mijn voorhoofd, adem diep in en dan hoor ik 'PING'.

Automatisch laat ik alles los wat ik vast heb en grijp m'n telefoon.  Op het scherm zie ik dat het mijn dochter Roos is. Die zit in een sneeuwstorm in Tasmanie. Een foto van een camper in een besneeuwd bos brengt me een herinnering van verse sneeuw op mijn gezicht. Tevergeefs doe ik een poging om die kou te voelen, het is simpelweg veel te heet hier.  Roosje redt het wel, zij krijgt zometeen antwoord. 

Eerst moet het pak aan. Druppels zijn stroompjes geworden, mijn benen zijn klam. 

Voetje voor voetje, steunend en zuchtend, stroop ik het pak omhoog. 

Hè, wat zie ik daar? Een beetje verborgen onder wat buikvet, zie ik iets zwarts. 

Nee hè, ik heb m'n onderbroek nog aan. Zucht. Pak uit, broek uit, pak aan.

Na wat gemouwtrek lijkt alles op zn plek te zitten, het pak is aan.

Voor de grote spiegel bekijk ik het resultaat.

Het is zwart met wat belijning aan de zijkant en het kleedt wel mooi af. Of ben ik alleen van het aantrekken al afgevallen?

Verder zie ik een rood hoofd, een vermoeide blik en zweet. De lange rits die ik tot de navel kan openzetten zou een spannend beeld kunnen laten zien. Nu die helemaal dicht zit, lijken mijn over het algemeen niet te missen borsten, als uitgesmeerde mozzarellabollen van de jumbo, samengevloeid met de rest van mijn lichaam.

Het zweet staat inmiddels hoog in de bilspleet. Een diepe zucht, een vleugje zelfmedelijden, ik heb nu al een hekel aan dit pak.

Even bijkomen, Roos beantwoorden, water over de polsen en mezelf fatsoeneren.

Want nu  ik het pak toch al aanheb, kan ik het net zo goed meteen gaan uitproberen.

Een beetje onwennig, want voor m'n gevoel loop ik in mijn blote kont, stap ik op de scooter. 

Ik start 'm soepeltjes (nu wel) en ik tuf op mijn gemak van mijn huisje over het  zandpadje richting de verharde weg.

Daar geef ik eens flink gas en oehhhhhh, das apart! De wind waait dwars door het pak. Nu merk ik echt wel heel goed dat ik geen onderbroek aan heb, braaf knijp ik mn knieën bij elkaar. 

Maar niet voor lang.

Dan geef ik nog eens extra gas.

Whoehoeeeeeee, lekker hoor, zo'n pak.