Cerro del Muerte

We rijden vanuit het zuiden van Costa Rica in onze jeep richting het noorden. Op zoek naar een mooie strandbestemming om alle ontberingen van de afgelopen dagen te verwerken en om uit te rusten. Met de natte was die ligt te meuren achter in de auto, kiezen we voor de Interamerican, de Costaricaanse snelweg. Misse boel. De weg is tweebaans, kronkelt omhoog door mistige heuvels en schiet niet op. Het ziet er koud uit, mensen lopen met dikke jassen aan en warme mutsen op. We passeren heel toepasselijk een bergdorp genaamd Siberie. Het zicht wordt steeds minder, lange slierten nevel hangen in de bomen. Een surrealistisch, spookachtig beeld dat we nog nooit eerder gezien hebben. Dan rijden we achter een zware, oude en vooral langzame truck, die vreselijk stinkt. Zwarte blaak lijkt direct onze jeep binnen te komen. Het zicht is 20 cm dus inhalen kan niet. Vlak voordat we het bewustzijn verliezen vanwege acute vergassing, geeft mijn man een hoop gas en haalt in. Met dichtgeknepen ogen rijden we onze toekomst tegemoet, lieve kindertjes ik hou van jullie.....
Even ter info: we bevinden ons op dit moment op de Cerro de la Muerte of vrij vertaald: de berg des doods. Het hoogste deel van de Interamericano, 3500 meter en overdag met een temperatuur van 7 graden een bizarre gewaarwording tijdens een tropische vakantie. Vroeger, toen er nog geen snelweg liep, en mensen te voet of te paard deze berg overmoesten, lieten velen het leven vanwege nachtelijke temperaturen onder het vriespunt in combinatie met ijskoude regens en mist. Tegenwoordig is er gelukkig een snelweg.
Helaas is er nog steeds mist en slecht zicht en zo zou menigeen, waaronder ook een europees gezinnetje, hier het leven kunnen laten door een mislukte inhaalmanouevre. ( goeie wordfeutert trouwens)

Als we met tranende ogen en dikke keel de truck zijn gepasseerd, kijken we elkaar opgelucht aan en weten:we've survived.