Tropical dreams, Emergency call!!!!!!!

                                       
Roos is ook op Koh Phangan, ze loopt stage bij PACS: Phangan Animal Care for Strays. Het is een organisatie die zorgt voor de straathonden en -katten van Koh Phangan. Mensen brengen er soms puppies die gevonden worden (gedumpt in de jungle of bij de tempel), zieke dieren worden er behandeld. Als ze weer beter zijn, worden ze gecastreerd of gesteriliseerd en ter adoptie aangeboden bij de mensen die op het eiland worden. 

Een organisatie die veel en goed werk verricht en die voornamelijk draait op vrijwilligers!!

Gisteravond kreeg Roos een emergencycall van PACS, er moest met een blowdart een hond verdoofd worden. Er was een straathond gesignaleerd, die er heel erg slecht aan toe was. Omdat het beestje nogal agressief reageerde als de hulpverleners te dicht bij kwamen, moest hij verdoofd worden met een blaaspijp, een zogenaamde blowdart dus.

Roos moest de auto van PACS ophalen om daarin later de verdoofde hond te vervoeren naar de kliniek van PACS.

Een agressieve hond die met een blaaspijp verdoofd moet worden....dat betekent actie en

sensatie...please Roos, mag ik mee??

Ik wil  zo'n spectaculaire blaaspijpverdovingsactie wel eens van dichtbij meemaken en omdat een echte safari er hoogstwaarschijnlijk niet meer inzit (tenzij ik de Kuuk verdoofd in Afrika aan land breng), doe ik maar net of ik nu live op safari ga.

Tijd voor actie!

De scooter wordt gestart, Roos springt achterop en zo hard als we durven, scheuren we in het donker richting Woktum, waar de agressieve hond in slechte toestand zich zou moeten bevinden.
Ik voel me net de flying docters, geen idee waarom, want ik vlieg niet en ik ben al helemaal geen

docter.

                        Houdt moed, zielige hond...de redding is nabij!! 

                                  Roos en dr moeder komen eraan!!

    

Tien minuten later zien we een opstootje met een aantal medewerkers van PACS, een paar locals en een sufuitziende hond, die zich in het centrum van dit alles bevindt. We zijn op de juiste plek.

Blijkt dat de blaaspijp er wel was, maar geen verdovingsmiddel...dus de hond is verdoofd via een
paar lekkere worstjes.

Shit, daar gaat m'n actie en sensatie.

En die verdoving, die werkt niet zo snel. Geduld....

Roos kijkt 'ns goed naar de hond.

Hé, die ken ik...

Jaaaaa, ik ook, die hebben we hier vanmiddag nog zien rondstrompelen. Het was ons ook opgevallen dattie heel erg kreupel en moeilijk liep, maar ik had niet de indruk gekregen, dat er sprake was van ondraaglijk lijden...maar ja ik ben geen docter.

De mensen van PACS hadden wel geinformeerd of iemand de hond kent, maar omdat zij geen Thais spreken en de Locals geen Engels, waren ze eigenlijk niet veel wijzer geworden.

De hond is een straathond, die hier altijd in de buurt rondloopt, verder wist niemand er iets van.

Of die hond misschien al jaren rondstrompelt of dattie misschien recent is aangereden?? Dat blijft een groot raadsel.

Plof, de hond gaat eindelijk neer. Die wordt voorlopig niet meer wakker.

                                    

Op hetzelfde moment komt er een Thai  op zn scootertje aangereden.

Hij blijkt goed Engels te spreken, kent de hond en legt uit dat de hond al zn leven lang gehandicapt is.

Nou zeg, das balen....hebben ze een lamme hond verdoofd....

De nurse vertelt me dat de hond in ieder geval deze nacht heerlijk zal slapen en morgen gewoon weer opstaat, nou ja...gewoon..

Nou daar zit ik dan met mn safari en blowdart...

Teleurgesteld rijd ik naar huis..

...nou ga ik eerst opzoeken wat een ticket Afrika kost en hoe ik aan een blowdart kan komen.

       

wordt vervolgd🌴