Mijn opkomende maagzweer en zijn Morning Glorie.

Het is dinsdagmorgen, Ik lig te doezelen in de hangmat, uitgeput van een paar hectische dagen.
Ik wil wel in slaap vallen, maar de stress is te groot.
Vandaag weet ik meer, goed of slecht nieuws....

Een week geleden zijn we vertrokken naar Lopburi, 1200 km naar het noorden. Met de scooter naar de pier, met de Ferry naar het vasteland, met de bus naar het vliegveld, met het vliegtuig naar Bangkok, met de taxi naar Lopburi en daar het laatste stukje met de stadsbus. 

Best een heel geslinger.

                     

Maandenlang heeft Robin in zijn schaarse vrije minuten het internet afgespeurd. 

Tot hij deze beauty zag, hij was meteen verkocht.

Een classic bike; Honda CB400 ss.

 Omdat hij zelf geen tijd heeft om de motor te gaan bekijken, mogen wij dit gaan doen.

Als de motor goed is, wordt hij gekocht en op transport naar Koh Phangan gezet. 

In Lopburi wordt nauwelijks  Engels gesproken, maar de verkoper communiceert met een vertaalapp en is heeeeeel erg behulpzaam.

We komen de volgende middag(woensdag) aan, bekijken de motor en kopen 'm, de motor is prachtig en rijdt goed.
Er wordt een koopovereenkomst opgesteld en getekend, papieren bekeken ( heeft geen enkel nut, want alles is in Thai, maar ik kijk er heel kritisch naar....).

En wat een aardige verkoper, hij haalt ons op bij ons hotel en neemt ons mee naar de motor bij zijn huis, neemt ons mee de stad in, brengt ons bij een gezellig cafeetje.

Een jonge geslaagde zakenman die het goed voor elkaar heeft, zo lijkt het althans.
Hij vertelt dat hij in het bezit is van een  paar huizen, een resort, een eigen bedrijf,
een dikke auto en hij is o zo aardig.

Bijna te mooi om waar te zijn.

We rekenen de motor af en gaan naar het bedrijf waar het transport geregeld wordt.
Robin heeft ons op het hart gedrukt, dat we een verzekerd transport moeten boeken, want er kan natuurlijk van alles gebeuren tijdens de lange reis naar het Zuiden.

De motor wordt netjes ingepakt, maar vlak voor we vertrekken blijkt er een foutje in het systeem van de transporteur en kan de motor niet verzekerd worden.

We zijn nu al zover, de verkoper is zo aardig en de mensen bij het transport bedrijf lachen zo vriendelijk, dat we dan maar zonder verzekering versturen.

We krijgen persoonlijk de garantie dat ze erg zuinig zullen zijn, een hele geruststelling.

Vrijdag wordt de motor op het eiland afgeleverd....nou nou, het lijkt overtoom wel...

En sinds die dag slaap ik onrustig...

Wat als het nou een grote oplichting is....

Je hoort het zo vaak....als het te mooi lijkt om waar te zijn.....dan is dat vaak ook zo....

Zou ik me zo vergissen in mensen? Wat heb ik nou feitelijk? Een koopovereenkomst..wat is die waard? Een verzendbewijs wat ik niet kan lezen, want het is in Thai.

En een onverzekerd transport.

De in perfecte staat verkerende motor moet 1200 km verderop worden afgeleverd, slechte wegen, overladen in Bangkok, in een truck naar het Zuiden, overladen in Surat thani en tot slot met de boot naar Koh Phangan.

Donderdag zijn we weer thuis, en vrijdag wordt de motor niet afgeleverd, en zaterdag ook niet en op zondag bel ik de verkoper. Die is nogal verbaasd en belt met de transporteur in Lopburi.

Hij heeft het over een ongeluk en vertraging.... de grond zakt onder m'n voeten weg.

Met bezwaard hart breng ik Robin op de hoogte. Die ziet ineens heel erg grijs.

Op maandag weer gebeld, de motor komt morgen. Ja, ja, het zal wel. Als de motor al komt...in welke staat? In gedachten zie ik een heel klein vierkant pakketje dat afgeleverd wordt.

En nu lig ik dus met een opkomend maagzweertje in de hangmat.

Ik moet in slaap gevallen zijn, want ineens hoor ik geronk vlakbij mijn hangmat.

En daar staat Robin stralend, op zijn prachtige, puntgave motor.

Zijn "Morning Glorie"

Ik durf 't bijna niet te vragen....en dat hoeft ook niet.

Soepel stapt hij af en zegt: mijn motor is jouw motor ma!!

Apetrots stap ik op de Morning Glorie en opgelucht rijd ik over de kustweg,
 de ondergaande zon tegemoet!