something els

Vandaag ben ik op mijn eigen scooter naar het strand gereden om te gaan zwemmen. Dat lijkt heel gewoon, maar dat is het echt niet. Want... Ik heb al maanden niet meer op mijn eigen scooter gereden. Want... Maanden geleden, werd een van mijn ergste nachtmerries werkelijkheid. Normaal gesproken ben ik op mijn scooter helemaal in m'n element, ik voel me er veilig en vrij. Maar die dag, honderd meter voor ik bij mijn huisje ben, zie ik, terwijl ik op mijn scooter rijd, een joekel van een spin over mijn stuur lopen. Vreselijk, groot en harig. Ik krijg zowat een hartstilstand en ineens sta ik gillend naast de scooter. Al snel komen een paar Thai kijken, ze kennen me en weten dat als ik sta te gillen dat het dan heeeeeeel erg is. Ze vragen wat er is, wat me zo'n angst aanjaagt. Een agressieve centipedes? Een giftige schorpioen? Een gevaarlijke slang? Nee, een spin!!!!                                     ...

 

Onwetendheid  is de moeder van geluk  en  sensuele gelukzaligheid Giordano Bruno Italiaans filosoof en priester 1548-1600   Bijna elke dag ga ik zwemmen op Tong Nai Pan. Daar trek ik dan 1 baaitje, van rechts naar links, ongeveer een kilometer denk ik. Vervolgens loop ik terug over het strand naar het beginpunt. Tijdens het zwemmen overdenk ik mijn leven, misschien zou je het een meditatief moment kunnen noemen. Over het algemeen een heel ontspannend gebeuren, hoewel het zwemmen vandaag niet echt een succes is. Moet eerst een heel eind de zee inlopen voor ik kan zwemmen. Onderwijl kijk ik d wars door het heldere water en inspecteer ik dit nauwgezet. Het is toch de oceaan, met heel veel leven erin. Dan ben ik diep genoeg en laat me omringen door het zoute water, loom maak ik de schoolslag. Waarom snel zwemmen als je langzaam ook vooruit gaat. Plotseling lanceert een vis zichzelf vlak bij mij uit het water...

Vol gas geven, want als ik stil kom te staan, flikker ik met het hele zootje om. Dan is de ellende helemaal compleet. Getver, begint het ook nog te regenen, dat betekent dat de weg glad wordt. Ik moet een steil stuk berg op, de weg ligt vol zand, heeft een paar lastige bochten en zit vol gaten.  Mijn scooter vol mee zooi, want ik ben op de vlucht...voor het leven of voor de dood, wie zal t zeggen, maar dat ik niet thuis kan blijven, is duidelijk. Met een volgepropte rugzak, twee tassen aan mijn schouders en mijn kat Zootje jankend in een roze plastic mandje voor me op de scooter, moet ik alle zeilen bijzetten om deze 125 cc met voldoende vaart de berg op te rijden. Sturen lukt niet zo goed, want het mandje met kat erin, zit in de weg. Ik ben er bijna, niet stoppen, door, door, door. Uitgeput, alsof ik al dagen op de vlucht ben, kom ik aan bij mijn safe house.  Het huis ligt boven op de berg en heeft een ongelooflijk mooi uitzicht.  Vanaf het balkon tel ik met gemak duizen...