something els

Hij zat daar moe en der dagen zat. En zei dat hij wat te vertellen had. Over zijn tragische bestaan. Hij was een oude bidsprinkhaan. Een dier dat onvermijdelijk het leven laat, tijdens de liefdesdaad. Toch zal hij haar vol passie bestijgen. Terwijl hij weet het pas klaar te krijgen. Als zij gretig zijn kop afbijt. En hij eindigt als haar avondmaaltijd. Zijn vrienden gaven hun leven. Om dit bizarre hoogtepunt te beleven. Hij heeft zijn kop erbij kunnen houden. Door zich zijn leven lang te onthouden. Maar nu realiseert hij zich met spijt. Dat hij in zijn goede tijd. Zijn beurt niet had moeten overslaan. Maar beter eens flink van bil was gegaan .

Ik kijk uit het raam en de schrik slaat me om het hart. Dit kan niet waar zijn. Dit mag niet waar zijn. Zojuist zag ik hem bij ons huis weglopen. Wie weet hoelang hij al heeft staan gluren. Maar ik heb genoeg gezien. Ik sta te trillen op mijn benen, de haren in mijn nek staan overeind en de adrenaline giert door mijn lichaam. Ik voel oerkrachten in mijn binnenste. Zojuist zag ik zonder enige twijfel een loverboy. Groot, dik, de manier van bewegen, de verdorven blik in zijn ogen. Vastberaden haar de vernieling in te helpen. En dan die kleur….donker en glanzend als ebbenhout. Ik realiseer me meteen wat ik moet doen. Over mijn lijk dat ze aan mijn oogappel komen, ze is nog veel te jong. Liefdevol kijk ik naar haar, wat ligt ze toch heerlijk relaxt op onze bank. Totaal onbewust van haar aantrekkingskracht. Of vergis ik me? Misschien ligt ze er toch wel een beetje uitdagend bij? En die geraffineerde blik in haar ogen heb ik nog niet eerder gezien. Zou ze weten dat hij in de ...

We zitten in een knetterend onweer. Net sloeg vlakbij de bliksem in met een enorme flits en een hele grote donderslag. Het regent dat het giet. Het borreluurtje begint zo, maar we moeten eerst wachten tot de ergste bui voorbij is. We hebben het dus overleefd, we zaten wel tot onze nek onder de blubber en we waren zo bezweet dat er werkelijk geen droge draad meer aan ons lijf te vinden was. Onze redding was de generator, die in deze uithoek voor stroom zorgt. Die ging dus aan en dat   maakt dan een behoorlijk lawaai. Gelukkig voor ons, want met de zintuigen op scherp zijn we in de richting van die generator gaan lopen en zo uit de jungle ontsnapt. Met een rood hoofd en blubber all over heb ik mijn beklag gedaan bij de manager, die ons zo onverantwoord op pad heeft laten gaan met een papiertje. Hij kijkt nog niet eens op van zijn krantje en zegt: “You’v survived” en legt ons uit, dat als we niet terug waren gekomen, ze ons wel hadden gezocht, omdat het zo gevaarlijk is in het donker…...