something els

  Het pak. Het stingersuit, zo'n pak dat beschermt tegen de box jellyfish die dodelijk kan zijn, is vandaag geleverd. Ik zwem graag in de zee en ken de risico's. Mijn zoon Robin blijkbaar ook, want die vertelde me een tijdje geleden al dat hij zich serieus zorgen maakt over mij omdat hij soms droomt dat ik tijdens een van mijn dagelijkse zwemsessies het loodje zal leggen na een aanvaring met een box jellyfish en dat hij dan helemaal geen ouders meer heeft.  Oei, die kwam wel binnen. "Ach....hoe groot is de kans dat ik er één tegenkom?", zei ik in een poging hem, en mezelf ook een beetje, gerust te stellen. Op dat moment wist ik niet wat me op korte termijn zou overkomen.  (Voor wie het nog niet weet, lees mijn verhaal:  'Tijd over'    https://somethingels-els.blogspot.com/2024/09/tijd-over.html ) Nu ligt er op mijn bed een stingersuit, vers uit de verpakking. Het is eigenlijk net een steunkous, ook zo'n voorzorgsmaatregel, minder strak, maar wel veel lange

  Ondanks alle kleine en grote reparaties aan mijn 2 scooters, zijn ze door de jaren heen toch gemuteerd tot een soort van scooterschroothoop.  Eigenlijk ben ik er helemaal klaar mee, met al die ouwe meuk. Dus: Ik ga een nieuwe kopen. Op internet en bij de locale dealer onderzoek gedaan en ik weet wat ik wil.  Een nieuwe Honda Click 160 cc en dan een zwarte. De volgende dag, helemaal in mijn nopjes, ga ik 'm kopen.  Ik zie mezelf al op deze nieuwe blitser over het eiland scheuren, want zo zei de verkoper: you pay, you take.  Helaas, kan ik nog niet betalen, want er is dan wel geen levertijd, maar wel een document dat mist. Teleurgesteld en met gevulde beurs, naar huis. Vandaag heb ik nog geen nieuwe scooter.  ff gebeld, met mijn visa Agency, want ik kan niet ALLES zelf en zij helpt me graag.  Na een paar dagen ga ik vrolijk op weg om dit document te halen, en dan meteen door naar de shop, eindelijk een nieuwe scooter kopen. Op weg naar haar, rijd ik op mijn oude click die het weer

Mijn Honda Click doet het al een tijdje niet zo goed. Af en toe valt de stroom uit, soms start ie slecht en gisteren bleek de accu helemaal leeg. Vandaag breng ik 'm naar de mecanic. Een klusje wat ik zelf wel kan. Ik denk ineens terug aan het gesprek tijdens het ontbijt bij Bubba's vanmorgen. Een vaste klant, laten we hem Luc noemen, was van mening dat er veel te gemakkelijk gebeld wordt voor hulp als er een klusje is, of als we iets moeten doen waar we tegenop zien. Hij doet bijna alles zelf en onderstreepte nog maar eens dat we veel meer kunnen dan we denken en dat het vooral vaak een kwestie van luiheid is.  Blijkbaar voelde ik me een beetje aangesproken want ik opperde nog een paar  verzachtende omstandigheden, om vooral mezelf vrij te pleiten van gemakzucht: wat als je nooit hebt leren klussen en dan moet het ineens wel? en wat als je echt heel onhandig bent?  Om mijn verzachtende omstandigheden kracht bij te zetten, vertelde ik mijn 'kit' verhaal. Dat ik helemaal

En dan ineens heb ik tijd over. Waar ik tot en met gisteren nog een enigszins gestructureerde daginvulling had, is er nu tijd over. Normaal gesproken ga ik elke dag zwemmen, iets wat me 2 uur per dag bezighoudt. Met het scootertje naar het strand, uurtje baaitje trekken en weer terug. Dat doe ik vandaag niet, en ik weet niet of ik morgen weer ga. Gisteren ben ik nogal hard geschrokken. Ik ben me altijd bewust van de gevaren van het zwemmen in de oceaan, en gisteren kwam ik in aanraking met één ervan. In de wateren rondom ons eiland komen af en toe jellyfish (=kwallen) voor. De meeste zijn vrij onschuldig, sommigen doen vreselijk pijn, maar je gaat er niet dood aan. Maar er is 1 soort, de Boxjellyfish en die is wel giftig en kan levensgevaarlijk zijn. En die zwemt hier ook wel eens. Omdat ik graag in de oceaan zwem, heb ik onderzoek gedaan. Waar en wanneer ik zo'n gevaarlijkerd tegen zou kunnen komen, en eigenlijk is er geen pijl op te trekken. De kans dat je in aanraking komt en er

Moeder Maaike staat er voor het keukenraam.  Het raam is naast de achterdeur waardoor iedereen binnenkomt. Ze staart door het raam naar het huis van tante Zus. Zus die al een leven lang haar beste vriendin, schoonzus en buurvrouw is.  Tussen hun huizen ligt een weitje en een smal tegelpadje waar een piepend ijzeren hekje de grens aangeeft. Ze mompelt:" Hoe zou het toch met Zus zijn, ik kan me niet heugen dat ik haar gezien heb." Ineens voelt ze dat Rinus bij haar is, hij houdt haar stevig vast en zegt:" Maoi, ik ben toch elke dag weer zo blij dat je er bent." Maaike is ook blij met Rinus, haar grote liefde. Ze hadden het goed. Haar blik blijft rusten op het weitje. Daar waar vroeger de geiten speelden. Haar geiten, ze had er naast het nodige werk vooral heel veel plezier van.  En ze had ze vreselijk verwend. Op het moment dat ze de deurklink van de achterdeur vastpakte, begonnen alle geiten te mekkeren in afwachting van wat lekkers. Dat kwam er dan meestal ook wel.

Terug naar huis. Via Dubai en Phuket vlieg ik naar Samui en daarvandaan is het nog een halfuurtje varen. In de kleine speedboot die me naar de pier op het eiland brengt, is het stikbenauwd. Ik kijk door het vettige plastic raam en zie in de verte Koh Phangan.  Voor me zit een klein, oud vrouwtje. Ze rommelt in haar tasje, haalt er iets uit en geeft dat met een glimlach aan het kindje naast haar. Ze doet me aan mijn moeder denken.  Die had ook altijd een tasje bij zich met een aardigheidje of een fooike en propvol snoepjes...voor haar kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, (achter-achter) neefjes en nichtjes, buurkinderen en de vriendjes van al die kinderen, de kinderen van de crèche en  het kinderdagverblijf, de kinderen van de kerkgangers en nog wat loslopende kinderen. Mijn lieve moeder Maaike die  na een ongelukkige val in het ziekenhuis terecht kwam.Toen dat gebeurde was ik gelukkig in Nederland en mijn vertrek terug naar Thailand werd uitgesteld. Het was fijn om iets voor h