something els

  Ondanks alle kleine en grote reparaties aan mijn 2 scooters, zijn ze door de jaren heen toch gemuteerd tot een soort van scooterschroothoop.  Eigenlijk ben ik er helemaal klaar mee, met al die ouwe meuk. Dus: Ik ga een nieuwe kopen. Op internet en bij de locale dealer onderzoek gedaan en ik weet wat ik wil.  Een nieuwe Honda Click 160 cc en dan een zwarte. De volgende dag, helemaal in mijn nopjes, ga ik 'm kopen.  Ik zie mezelf al op deze nieuwe blitser over het eiland scheuren, want zo zei de verkoper: you pay, you take.  Helaas, kan ik nog niet betalen, want er is dan wel geen levertijd, maar wel een document dat mist. Teleurgesteld en met gevulde beurs, naar huis. Vandaag heb ik nog geen nieuwe scooter.  ff gebeld, met mijn visa Agency, want ik kan niet ALLES zelf en zij helpt me graag.  Na een paar dagen ga ik vrolijk op weg om dit document te halen, en dan meteen door naar de shop, eindelijk een nieuwe scooter kopen. Op weg naar haar, rijd ik op...

Mijn Honda Click doet het al een tijdje niet zo goed. Af en toe valt de stroom uit, soms start ie slecht en gisteren bleek de accu helemaal leeg. Vandaag breng ik 'm naar de mecanic. Een klusje wat ik zelf wel kan. Ik denk ineens terug aan het gesprek tijdens het ontbijt bij Bubba's vanmorgen. Een vaste klant, laten we hem Luc noemen, was van mening dat er veel te gemakkelijk gebeld wordt voor hulp als er een klusje is, of als we iets moeten doen waar we tegenop zien. Hij doet bijna alles zelf en onderstreepte nog maar eens dat we veel meer kunnen dan we denken en dat het vooral vaak een kwestie van luiheid is.  Blijkbaar voelde ik me een beetje aangesproken want ik opperde nog een paar  verzachtende omstandigheden, om vooral mezelf vrij te pleiten van gemakzucht: wat als je nooit hebt leren klussen en dan moet het ineens wel? en wat als je echt heel onhandig bent?  Om mijn verzachtende omstandigheden kracht bij te zetten, vertelde ik mijn 'kit' verhaal. Dat ik helemaal...

En dan ineens heb ik tijd over. Waar ik tot en met gisteren nog een enigszins gestructureerde daginvulling had, is er nu tijd over. Normaal gesproken ga ik elke dag zwemmen, iets wat me 2 uur per dag bezighoudt. Met het scootertje naar het strand, uurtje baaitje trekken en weer terug. Dat doe ik vandaag niet, en ik weet niet of ik morgen weer ga. Gisteren ben ik nogal hard geschrokken. Ik ben me altijd bewust van de gevaren van het zwemmen in de oceaan, en gisteren kwam ik in aanraking met één ervan. In de wateren rondom ons eiland komen af en toe jellyfish (=kwallen) voor. De meeste zijn vrij onschuldig, sommigen doen vreselijk pijn, maar je gaat er niet dood aan. Maar er is 1 soort, de Boxjellyfish en die is wel giftig en kan levensgevaarlijk zijn. En die zwemt hier ook wel eens. Omdat ik graag in de oceaan zwem, heb ik onderzoek gedaan. Waar en wanneer ik zo'n gevaarlijkerd tegen zou kunnen komen, en eigenlijk is er geen pijl op te trekken. De kans dat je in aanraking komt en er...

Moeder Maaike staat er voor het keukenraam.  Het raam is naast de achterdeur waardoor iedereen binnenkomt. Ze staart door het raam naar het huis van tante Zus. Zus die al een leven lang haar beste vriendin, schoonzus en buurvrouw is.  Tussen hun huizen ligt een weitje en een smal tegelpadje waar een piepend ijzeren hekje de grens aangeeft. Ze mompelt:" Hoe zou het toch met Zus zijn, ik kan me niet heugen dat ik haar gezien heb." Ineens voelt ze dat Rinus bij haar is, hij houdt haar stevig vast en zegt:" Maoi, ik ben toch elke dag weer zo blij dat je er bent." Maaike is ook blij met Rinus, haar grote liefde. Ze hadden het goed. Haar blik blijft rusten op het weitje. Daar waar vroeger de geiten speelden. Haar geiten, ze had er naast het nodige werk vooral heel veel plezier van.  En ze had ze vreselijk verwend. Op het moment dat ze de deurklink van de achterdeur vastpakte, begonnen alle geiten te mekkeren in afwachting van wat lekkers. Dat kwam er dan meestal ook wel. ...

Terug naar huis. Via Dubai en Phuket vlieg ik naar Samui en daarvandaan is het nog een halfuurtje varen. In de kleine speedboot die me naar de pier op het eiland brengt, is het stikbenauwd. Ik kijk door het vettige plastic raam en zie in de verte Koh Phangan.  Voor me zit een klein, oud vrouwtje. Ze rommelt in haar tasje, haalt er iets uit en geeft dat met een glimlach aan het kindje naast haar. Ze doet me aan mijn moeder denken.  Die had ook altijd een tasje bij zich met een aardigheidje of een fooike en propvol snoepjes...voor haar kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, (achter-achter) neefjes en nichtjes, buurkinderen en de vriendjes van al die kinderen, de kinderen van de crèche en  het kinderdagverblijf, de kinderen van de kerkgangers en nog wat loslopende kinderen. Mijn lieve moeder Maaike die  na een ongelukkige val in het ziekenhuis terecht kwam.Toen dat gebeurde was ik gelukkig in Nederland en mijn vertrek terug naar Thailand werd uitgesteld. Het was ...

 Er was eens, nog niet zo lang geleden -want hoe lang is een poes zwanger- een knappe rode poes, zonder vaste woon-of verblijfplaats, onbevlekt bezwangerd.  Ze zocht een goede plek om haar kroost ter wereld te brengen. Zo kwam ze in het paradijs terecht; een fijne plek met veel groen, langs een rivier en met veel plekjes waar ze kon schuilen (onder een caravan en zo) en er was ook nog een knappe poortwachter. Daar, ergens tussen Veen en Andel, gaf ze in de lente nieuw leven aan haar rode kittens. Het ging goed met de kittens en ze genoten van een vrij leven in het paradijs. ...En het werd zomer. Opeens waren er veel gelukkige mensen en kinderen in dat paradijs en die gaven de vrolijke katten te eten. Als dank voor hun verblijf, vingen ze muizen bij de vleet, vrijwilligerswerk zeg maar. Toen ging die mooie zomer voorbij, de gelukkige mensen en kinderen naar huis en moesten de kittens op zoek naar een functie elders. Het weer werd slechter met regen en zware storm, ze kregen hon...

 Koh Phangan - update Koh Phangan een bijzonder eiland in de golf van Thailand. KP lijkt gevangen in een stroomversnelling. Dat er vooral backpackers naar toe gaan om de full moon party te beleven is al lang achterhaald. Het eiland is nu in het blikveld gekomen van een ander type bezoeker.  De meer welvarende bezoeker op zoek naar zichzelf, mindfullnes, yoga, wellness, luxe en comfort. Het zijn de  moderne hippies, yuppen, jonge gezinnen, digital nomads, influencers, personal trainers, coaches, dj's, cryptomiljonairs, schrijvers, artiesten, ondernemers, investeerders, projectontwikkelaars en renteniers.  De een is na een paar dagen weer weg, de ander verlaat het eiland nooit meer.  Een bont gezelschap vanuit de hele wereld, met wisselende kwaliteiten, achtergronden en dromen,  allemaal vinden ze hun plekje op dit Thaise eiland.  En al die mensen samen, maken het eiland bijzonder.   Haadrin in het zuiden is vergane glorie, de full moon trekt nog al...

Vandaag ben ik op mijn eigen scooter naar het strand gereden om te gaan zwemmen. Dat lijkt heel gewoon, maar dat is het echt niet. Want... Ik heb al maanden niet meer op mijn eigen scooter gereden. Want... Maanden geleden, werd een van mijn ergste nachtmerries werkelijkheid. Normaal gesproken ben ik op mijn scooter helemaal in m'n element, ik voel me er veilig en vrij. Maar die dag, honderd meter voor ik bij mijn huisje ben, zie ik, terwijl ik op mijn scooter rijd, een joekel van een spin over mijn stuur lopen. Vreselijk, groot en harig. Ik krijg zowat een hartstilstand en ineens sta ik gillend naast de scooter. Al snel komen een paar Thai kijken, ze kennen me en weten dat als ik sta te gillen dat het dan heeeeeeel erg is. Ze vragen wat er is, wat me zo'n angst aanjaagt. Een agressieve centipedes? Een giftige schorpioen? Een gevaarlijke slang? Nee, een spin!!!!                                     ...

 

Onwetendheid  is de moeder van geluk  en  sensuele gelukzaligheid Giordano Bruno Italiaans filosoof en priester 1548-1600   Bijna elke dag ga ik zwemmen op Tong Nai Pan. Daar trek ik dan 1 baaitje, van rechts naar links, ongeveer een kilometer denk ik. Vervolgens loop ik terug over het strand naar het beginpunt. Tijdens het zwemmen overdenk ik mijn leven, misschien zou je het een meditatief moment kunnen noemen. Over het algemeen een heel ontspannend gebeuren, hoewel het zwemmen vandaag niet echt een succes is. Moet eerst een heel eind de zee inlopen voor ik kan zwemmen. Onderwijl kijk ik d wars door het heldere water en inspecteer ik dit nauwgezet. Het is toch de oceaan, met heel veel leven erin. Dan ben ik diep genoeg en laat me omringen door het zoute water, loom maak ik de schoolslag. Waarom snel zwemmen als je langzaam ook vooruit gaat. Plotseling lanceert een vis zichzelf vlak bij mij uit het water...

Vol gas geven, want als ik stil kom te staan, flikker ik met het hele zootje om. Dan is de ellende helemaal compleet. Getver, begint het ook nog te regenen, dat betekent dat de weg glad wordt. Ik moet een steil stuk berg op, de weg ligt vol zand, heeft een paar lastige bochten en zit vol gaten.  Mijn scooter vol mee zooi, want ik ben op de vlucht...voor het leven of voor de dood, wie zal t zeggen, maar dat ik niet thuis kan blijven, is duidelijk. Met een volgepropte rugzak, twee tassen aan mijn schouders en mijn kat Zootje jankend in een roze plastic mandje voor me op de scooter, moet ik alle zeilen bijzetten om deze 125 cc met voldoende vaart de berg op te rijden. Sturen lukt niet zo goed, want het mandje met kat erin, zit in de weg. Ik ben er bijna, niet stoppen, door, door, door. Uitgeput, alsof ik al dagen op de vlucht ben, kom ik aan bij mijn safe house.  Het huis ligt boven op de berg en heeft een ongelooflijk mooi uitzicht.  Vanaf het balkon tel ik met gemak duizen...